Afscheid nemen deden ook de deelnemers aan het trainingskamp voor gehandicapten dat Stichting Kimon voor hen (en hun ouders) had georganiseerd.  Meerdere keren per jaar zijn er zulke kampen en daarvoor worden ze speciaal uitgenodigd. Even weg uit de eigen omgeving van buurt en dorp, om op een andere plek op adem komen. Om lotgenoten te ontmoeten met wie je lief en leed kunt delen.  Je in den vreemde een beetje thuis voelen, daar komt het op neer. Omdat je op zo’n kamp niet wordt nagewezen, genegeerd of weggestopt.  Je krijgt er juist de kans om via sport en spel met anderen plezier te maken, in plaats van dat je hele dagen op een bankje toeschouwer zit te wezen. Dat overkomt veel gehandicapten in Guinee-Bissau: toekijken hoe anderen wel naar school gaan of naar hun werk, terwijl zij daar ongeschikt voor worden geacht, vanwege hun handicap.

We zijn blij en dankbaar dat we Kimon en Net Foundation zo’n mooi bedrag kunnen overhandigen. Hartelijk dank aan iedereen die iets heeft bijgedragen! Komende zaterdag een verslag van de overhandiging.

Er gebeuren ook heel serieuze dingen tijdens zo’n kamp. Zo zijn er oefeningen om spieren soepel te krijgen, en gaat er een heuse fysiotherapeut met jou aan de slag. Wat leuk én belangrijk is zijn de werkjes die kinderen maken met hun moeder. Daar komt thuis nooit iets van omdat  kinderen met een beperking niet meetellen, laat staan dat er met hen wordt geknutseld.  Maar hier gebeurt dat wel, en als heuse trofeeën gaan die werkjes mee naar huis. Dat is de serieuze kant ervan: als er straks weer nare opmerkingen worden gemaakt –„dat kun jij toch niet”– dan komen die werkjes tevoorschijn om het tegendeel te bewijzen. Ook al die aangeleerde oefeningen gaan mee naar huis, want alleen door die vaak en blijvend te doen is er zicht op een ander leven, waarin naar school gaan weer een plek heeft, of er zicht komt op een baantje.

Nieuws in beeld

beeld Jaco Klamer

beeld Jaco Klamer

beeld Jaco Klamer

Daarom is het belangrijk om weer naar huis te gaan en hier niet te blijven hangen. De meiden en jongens moeten immers thuis een kans krijgen, als volwaardig klasgenoot, als collega en als dorpsgenoot.  Omdat Kimon in de dorpen steeds meer medewerkers heeft die hen kunnen blijven bezoeken is zo’n gang naar huis steeds minder vaak een terugkeer naar dat oude akelige leven.

Daarom stonden ze die middag gretig te brommen: de pick-upwagens en motorfietsen waarmee kinderen en moeders naar huis werden gebracht. En werden ze hartelijk uitgezwaaid: wel thuis en daar gauw met al het aangeleerde aan de slag!