De skyline van Reykjavik, de hoofdstad van IJsland, wordt gedomineerd door een excentriek bouwwerk: de Hallgrímskirkja. De ”kerk van Hallgrím(ur)” is niet het grootste bedehuis van de stad; wel het meest prominente.
Door haar opvallende architectuur is de evangelisch-lutherse kerk een belangrijke toeristische trekpleister. De toren is 74,5 meter hoog en garandeert een prachtig uitzicht. Er wordt zelfs beweerd dat bij heel helder weer de kust van Groenland én… Amerika te zien zijn.
De architect, Guðjón Samúelsson, baseerde zijn ontwerp voor de kerk op het IJslandse landschap en wie er rondgereden heeft kan zich daar iets bij voorstellen.
De Hallgrímskirkja, gebouwd tussen 1945 en 1986, dankt haar naam aan Hallgrímur Pétursson, een IJslandse predikant die leefde in de 17e eeuw. Pétursson schreef een vijftigtal ”passiepsalmen”, die elk jaar in de lijdenstijd worden voorgedragen. De liederen zijn verankerd in de IJslandse traditie en door en door Bijbels. Zoals iemand ze eens typeerde: niets is uit de mens; alles is uit God. Hymne 33 luidt bijvoorbeeld:
Zoon Gods, tot ons gekomen, Gij, heilige, sterke held, men heeft U zonder schromen met rovers meegeteld.
Maar voor mij, zondaar, geldt dat ik bij U mag horen. Ik heb, door U verkoren, daarop mijn hoop gesteld.
Als ik in doodsgevaren Uw reddend kruis begroet, zal ik weer kracht vergaren die mij herleven doet.
Steeds brandt in mij de gloed van liefde tot de Heere, waar ik dan ook verkere, zodat ik zeggen moet:
Het kruishout, uw kastijding, is mijn behoud geweest, mijn redding, mijn bevrijding, heil dat de ziel geneest.
Ik ben niet meer bevreesd: steeds zal ik op U bouwen, de grote Naam betrouwen van Vader, Zoon en Geest.
(Vertaling Adriaan Faber)
