Mijn vader was een overlevende van de Shoah. Hij werkte eindeloos om het familiefortuin te herstellen en zijn gestolen huis en bedrijf terug te krijgen. Hij zette zich in voor het herstel van zijn rechten als Nederlander. Ik geloof dat zijn leven daardoor werd verkort.

Mijn vader was doodsbang voor Duitsland. We hebben nooit een voet op de bodem van dat land gezet. Toen hij een keer een zakenreis naar Zwitserland moest maken en een trein moest nemen die door Duitsland reed, ging mijn zwager met hem mee omdat hij zo bang was. „Hij beefde de hele weg”, kregen we achteraf te horen. Maar zijn angst hield hem nooit tegen. Hij werkte erdoorheen. Verbeten en moe, maar niet verslagen.

Haat verlamt

Mijn vader heeft me niet geleerd om te haten. Omdat ik na de oorlog ben geboren en het trauma alleen als het ware gefilterd heb meegemaakt, was ik niet bang voor Duitsland. Ik had gewoon een hekel aan dat land in de buurt van wiens grens wij woonden. Duits kon ik niet horen. Het verkilde mij. „Oh”, zei ik dan, „nazi’s.” Terwijl dat misschien helemaal niet waar was. De taal deed pijn als krijt op een schoolbord. Maar ik heb niet geleerd om te haten. Haat verlamt. Het weerhoudt je ervan om te handelen.

Inmiddels is het ruim honderd dagen geleden dat het oude, geërfde trauma van mijn ouders aan de oppervlakte kwam en het ontploffingseffect me vloerde. Hoewel ik lichamelijk ongedeerd was, viel mijn hele lichaam op 7 oktober stil. Ik stopte met slapen, eten, praten met mensen en bracht een groot deel van mijn dag door met huilen en ijsberen. Ik kon alleen nog haten. Vanwege de onrechtvaardigheid van dit alles. De onverwachtheid van de aanval. En toch, in die haat vond ik genezing.

Oude kreten

Haat vloeide over in woede en woede maakte me actief. Ik werd een heel ander mens. Ik ging van passief naar actief. En zo bleef ik. Totdat ik luisterde naar de ongelooflijke openingsverklaring van het Zuid-Afrikaanse corruptieregime. Ik huilde om mijn vader. Om zijn jarenlange zoektocht naar gerechtigheid. „Papa, er is geen gerechtigheid. Er is alleen de woede die me voortstuwt. Ik neem het van je over, papa. Maak je niet druk. En ik ben níet bang voor onze vijanden. Ze zijn gemakkelijk te herkennen. Ze zwaaien met groene vlaggen en ze roepen oude, oude kreten.”

In het Vredespaleis in Den Haag zal er geen gerechtigheid zijn, net zoals er geen gerechtigheid was voor mijn vader in het oosten van Nederland. Net zoals er geen gerechtigheid was voor de bijna een miljoen Joden uit Arabische landen die alles verloren en een thuis vonden in Israël. En hier zijn we, nog bouwend aan de toekomst.

En toch, er is geen andere plek waar ik liever zou zijn. Er is geen ander volk waar ik liever bij zou horen. De wereld draait door met zijn hoofd afgekeerd. En toch: Israël lééft.

De auteur schreef het boek ”Land van vele bruggen: het verhaal van mijn vader”.

ruthsamueltenenholtz.com