„Natuurlijk is het pijnlijk om mijn kinderen te moeten missen”, zegt Marina. Ze heet in werkelijkheid anders en wil om privacyredenen niet met haar echte naam in de krant. Marina vertelt haar verhaal in een kamertje van House of Hope aan de Maashavenweg in Rotterdam. De christelijke organisatie helpt minderbedeelden en fungeert als buurtcentrum. Buiten toont december zijn grauwe gezicht. Het miezert aan alle kanten.

De meeste van haar negen kinderen verblijven in Suriname. Zoals ook haar jongste, een meisje van zeven. „Als ik haar aan de telefoon heb, huilt ze vaak”, zegt Marina met een zachte stem.

De laatste dagen van het jaar zijn voor de alleenstaande moeder niet de makkelijkste. „Ja, ik voel me alleen en eenzaam. Maar intussen doe ik mijn best om kracht te putten uit gebed tot de Heere en probeer ik tot rust te komen.”

Eenzaam

Alleenstaande ouders voelden zich in 2022 het vaakst sterk eenzaam. Ongeveer 20 procent van hen ervoer die diepe eenzaamheid, berichtte het Centraal Bureau voor de Statistiek deze donderdag (Zie: ”Alleenstaande vaakst erg eenzaam”).

Ruim een jaar geleden verhuisde Marina naar Nederland. Ze wordt vergezeld van een zoontje van vijf. Dat kind kwam voort uit een relatie met haar tweede partner, vertelt de vrouw. Met die man zegt ze geen contact meer te hebben. „Ik weet niet waar hij nu is.” Het huwelijk met haar eerste man, met wie ze acht kinderen kreeg, liep spaak. Een deel van Marina’s kinderen heeft in Suriname onderdak bij de moeder van haar eerste man.

Marina en haar zoontje wonen in een opvanghuis in Rotterdam. Hoewel „de maatschappelijk werkers vriendelijk zijn” wenste ze dat ze meer privacy had. „De badkamer en keuken delen we met ongedocumenteerden.”

Het „steeds duurdere leven” in Suriname noopte Marina tot verhuizing naar Nederland, vertelt ze. In Holland probeert ze voor haar kinderen in Suriname te zorgen. Frequent stuurt ze geld en levensmiddelen naar haar geliefden. „Ik wil graag dat mijn kinderen studeren en een betere toekomst krijgen. Ik wil hen een glimlach geven.”

In Nederland heeft Marina, die in haar tienerjaren moeder werd, het niet breed. „Ik ben financieel niet stabiel. Toch zal ik nooit zeggen dat ik arm ben. Als je gaat geloven dat je arm bent, blijf je arm. Ik geloof dat de Heere mij helpt en dat ik elke dag overleef. Ik ben een doorzetter.”

Marina speurt in winkels naar aanbiedingen. „Ik koop broodbeleg, toiletpapier, tandpasta en wasmiddel zo goedkoop mogelijk in.” Om geld te besparen, legt ze menig trip in Rotterdam te voet af. Een auto heeft Marina niet, haar fiets is kapot. Blij is ze met een pakket van de voedselbank en een gratis boodschappenbon van het Rode Kruis.

Marina zegt haar kinderen mededeelzaamheid te willen bijbrengen. „Stel dat ik voor elf mensen chocola moet kopen. Dan koop ik twaalf repen. De twaalfde reep chocola snijd ik in stukjes en deel ik uit. Zo leer ik mijn kinderen om niet hebberig te worden en tevreden te zijn met wat ze hebben.”

Inmiddels werkt de Surinaamse vrouw, die een uitkering ontvangt, enkele uren per week in een zorgcentrum. Ze helpt senioren bij het douchen en geeft hen eten. „Zorg is mijn passie. Ik loop stage en ik volg intussen de opleiding Vezorgende IG niveau 3.” Bij House for Hope bereidt ze af en toe maaltijden.

Marina ziet dat menig oudere, ook in Surinaamse kring, gebukt gaat onder eenzaamheid en verdriet. „Mensen kregen bijvoorbeeld geen kinderen en komen op latere leeftijd alleen te staan. Ook kunnen binnen een familie conflicten ontstaan, waardoor zelfs bijvoorbeeld iemands huis wordt afgepakt.”

Ziek

In juni vloog Marina voor pakweg twee weken naar Suriname om haar 74-jarige moeder bij te staan. „Zij was ziek en staat nog onder begeleiding van een cardioloog. Het gaat nu de goede kant met haar op.”

Vurig hoopt Marina dat enkele (minderjarige) kinderen komende tijd naar Nederland kunnen overkomen. En dat ze een eigen woning krijgt. „Het feit dat ik geen huis heb, blokkeert de zaak een beetje. Ik bid om een huis en kijk daar naar uit.”

De werkelijke naam van Marina is bekend bij de redactie