We zitten als MAF-collega’s te lunchen in de kantine. Brood, sopropo (soort komkommer), kaas, vis, cassavesoep; een culturele tafel. Ik ben uitgegeten en loop naar beneden.

Als ik langs de balie loop, gaat de telefoon. Mijn collega is nog aan het eten, dus ik pak op. Het is de meldkamer Medische Zending: ambulancevlucht voor Godoholo, zwangere vrouw, toestand kritiek. De toestand van het kind is kritiek. Alle commerciële lijndiensten zijn al vertrokken. Een ander MAF-vliegtuig is te ver weg. Daarom ga ik zelf.

Het team schakelt snel: vliegtuig tanken, matras installeren en medische voorraden inladen. Ook een verpleegster gaat mee. Ondertussen heb ik de vlucht aangemeld. Het weer slaat om; de buien verhevigen. Niet veel later kan ik tussen de buien door opstijgen, op weg naar Godoholo. Daar schijnt de zon.

Eenmaal in Godoholo blijkt er geen patiënt te zijn. Ze is nog onderweg met de boot, en inmiddels ook al bevallen! Na drie kwartier komt dan eindelijk de patiënt op een brancard aan. De baby heeft het niet overleefd. Ik weet even niet wat ik moet zeggen.

Toch moet ik aandringen om op te schieten, want we hebben niet veel tijd tot zonsondergang, en al die regen en onweersbuien bevallen me ook niet. Voor vertrek mag ik bidden voor deze vrouw en de vlucht in Gods handen leggen. Hij zegt immers: „Zonder Mij kunt gij niets doen.”

Eenmaal in de lucht blijken de buien voorbij te zijn getrokken. De overweldigende schoonheid van tropische buien in de verte tegen een ondergaande zon zijn zeer indrukwekkend. Achterin ligt een moeder, bloedend en huilend, zonder baby. Wat een contrast. God weet ervan.

Joop van Weele is MAF-piloot in Suriname.