„Gij leidde door Uw weldadigheid dit volk, dat Gij verlost hebt; Gij voert hen zachtjes door Uw sterkte tot de liefelijke woning van Uw heiligheid.”

Gods liefde en goedertierenheid ontving Zijn volk. Zij namelijk, die in Zijn liefde en gunst blijven. Dit moest hen tot verootmoediging en boetvaardigheid leiden, zodat zij steeds meer op God gericht werden. Die Rode Zee moest hen tot liefde nopen jegens zo’n goedertieren God, tot vrees jegens zo’n heilig God, tot vertrouwen jegens zo’n machtig God en tot gehele overgave aan zo’n wonderbare en getrouwe God. Zij moesten met Paulus leren zeggen: „Hij heeft ons uit zo grote nood verlost, en verlost ons nog dagelijks, en wij hopen op Hem, dat Hij nog verder verlossen zal.”

Wie had hen tot hiertoe gebracht? Was het hun kracht? Was het hun wijsheid, of was Hij het? Tot welk vertrouwen op de toekomst moest en kon hen dit niet opwekken. Met welke andere ogen konden zij thans dezelfde zee aanzien dan voor enige dagen! Hoe natuurlijk was het, een vergelijking tussen toen en nu te maken, en hoe vers lag het nog in hun geheugen. Waarschijnlijk lagen nog vele dode lichamen van de Egyptenaren aan de oever, met hun wapens. Maar zij stonden daar allen behouden en er was niemand die hen drukte. Wat een moed konden zij daaruit voor de toekomst scheppen. Hoe beschaamd moesten zij over hun ongeloof en wantrouwen worden, en zich aangespoord voelen voortaan op de levende God te hopen en Hem van ganser harte lief te hebben.

G.D. Krummacher,
predikant te Elberfeld

(”De wandelingen Israëls”, deel 1; 1837)