Deze twee groepen staan momenteel lijnrecht tegenover elkaar. Van consensuspolitiek moeten de politici niets hebben. Het klimaat is zo vergiftigd dat men elkaar het licht niet in de ogen gunt. En dat werkt verlammend. Elk besluit wordt zwaar bevochten. De meeste, niet zelden noodzakelijke, beleidsvoornemens worden in de ijskast gezet om daar uiteindelijk alsnog te verschimmelen.

Sprekend voorbeeld is het talmen met een besluit over een nieuw financieel steunpakket voor Israël of voor Oekraïne. Waren dergelijke plannen in het verleden hamerstukken, nu zijn het twistappels. Hoe het debat en de stemming daarover volgende week aflopen, is heel ongewis.

In allerlei debatten en in de media worden ook voortdurend gifpijlen afgevuurd op politici van het andere kamp. Een voorbeeld daarvan is de kritiek op de nieuwe voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Mike Johnson. Hij werd recent gekozen nadat Kevin McCarthy moest aftreden.

Beiden behoren tot de Republikeinse partij. Beiden staan bekend als conservatief. Alleen de uiterst rechtse groep binnen de Republikeinse fractie nam het McCarthy kwalijk dat hij rond de begrotingsonderhandelingen tot een vergelijk probeerde te komen met de Democraten. Daarom moest hij het veld ruimen.

Mike Johnson is met de nodige reserves van de uiterst rechtse Republikeinen gekozen als de nieuwe voorzitter van het Huis. Of hij op de langere termijn kan blijven, is nog maar de vraag. De lakmoesproef zal de komende weken –opnieuw– het debat over de begroting zijn. Zijn optreden daarbij wordt door de kritische Republikeinen met argusogen bekeken.

Tegelijk krijgt Johnson van linkse politici en media de wind van voren. Zij hebben veel kritiek op hem, onder andere omdat hij bekendstaat als iemand die Donald Trump steunt en die „aartsconservatief” is. Dat leidde ertoe dat de nieuwszender CNN vorige week plotsklaps een citaat van Johnson uit het archief opdiepte, waarin hij zei dat de overheid er onder meer is om de kwade wil van mensen te beteugelen. Kortweg gezegd: Johnson, zelf baptist, leert de erfzonde en vindt dat de overheid daartegen moet optreden.

Voor calvinisten, die de boosheid van het mensenhart belijden en de overheid als dienares van God zien om onder andere het kwaad te weren, is dit een klassieke opvatting. Maar in een seculiere samenleving is voor die gedachte kennelijk geen plaats. Daarin verschilt Amerika overigens niet van Nederland. In de VS, dat vooral onder leiding van Biden hard op weg is om een volstrekt seculier land te worden, is deze oerchristelijke opvatting inmiddels een steen des aanstoots geworden.