Nu haast ik me om te zeggen dat er over dit aantal veel te doen is. Het komt van de overheid in Gaza, dus in feite van Hamas. En het is inclusief terroristen die tijdens gevechtshandelingen zijn gedood.

Maar dan nog. Al zou het maar de helft zijn, het punt is duidelijk: er is sprake van massale sterfte in Gaza. En het treft mensen uit alle lagen van de bevolking, de bekenden en de naamlozen.

Zo is er Wael Dahdouh, de bureauchef van nieuwszender Al Jazeera in Gaza en een bekend gezicht voor miljoenen Arabischtaligen. Live in een uitzending hoorde hij dat zijn vrouw, zoon, dochter, kleinzoon en acht andere familieleden waren omgekomen tijdens een bombardement.

Of neem Mohammed al-Jaja, een hechte collega van de Nederlandse christelijke hulporganisatie iTrust.one. Hij kwam samen met zijn vrouw Shimaa en hun dochters Sham en Noura om door een ander bombardement.

En dan zijn er de leden van de kleine protestantse kerk in Gaza-Stad, die ik jaren geleden bezocht. Deze mensen zochten dekking in de grotere Grieks-orthodoxe Sint Porphyriuskerk toen ook die geraakt werd tijdens een bombardement. Zeker zeventien christenen kwamen daarbij om het leven. Het wrange is dat ze juist naar de kerk waren gegaan omdat hun eigen baptistengemeente dichtbij een politiebureau ligt – en dus mogelijk onder vuur zou komen te liggen.

Hadden al deze mensen niet naar het zuiden kunnen gaan, zoals Israël had gevraagd? Dit is het antwoord van een Palestijnse christelijke leider op de Westelijke Jordaanoever, die in nauw contact stond met hen: „Ze voelden dat ze waarschijnlijk toch gedood zouden worden, of ze nu naar het zuiden zouden vluchten of in de kerk in het noorden zouden schuilen. Daarom kozen ze ervoor om samen te sterven in gebed, in de kerk.”

Het zijn dit soort hartbrekende verhalen die me doen afvragen of er straks überhaupt nog een kerk zal zijn in de Gazastrook. De kerk bestaat daar al sinds de eerste eeuw, en vooral in de vierde eeuw groeide de christelijke gemeenschap van Gaza uit tot een belangrijk regionaal centrum. Maar die tijd is allang voorbij. Christenen hebben het er zwaar, zeker onder Hamas. Hun aantallen zijn sterk gekrompen: naar schatting zijn er nog duizend christenen over.

Je zou hopen dat de huidige oorlog op termijn een bevrijding voor deze christenen betekent, aangenomen dat het inderdaad lukt om Hamas te verslaan. Wie weet. Maar de realiteit is dat veel Palestijnse christenen evenmin happig zijn op een leven onder Israëlisch gezag. Ik ben dan ook bang dat de overgebleven christenen na de oorlog massaal zullen willen emigreren. Dat we misschien gaan meemaken hoe, na tweeduizend jaar, de laatste christenen van Gaza het licht uitdoen. Letterlijk en figuurlijk. Maar ik hoop van harte dat ik het helemaal mis heb.