Ik had nog geen nieuws gehoord of gelezen, dus keek ik als eerste naar wat de sites te melden hadden. De aanslagen van Hamas in Israël bleken de headlines van alle kranten te hebben gehaald. Terroristen waren de grens overgestoken en hadden gijzelaars mee teruggenomen. Over doden werd op dat vroege tijdstip nog niet geschreven. En hoe groot het zou worden, was toen nog niet bekend.

Sinds dat eerste appje zit er een knoop in m’n maag. De zaterdagklusjes –de was opvouwen, bloembollen poten– gaan door, maar wel met op de achtergrond de radio aan, waarop het laatste nieuws te horen valt. En van alle kanten belicht.

Moet je nagaan hoe het voelt als je familie hebt die in de grensstreek woont. Of als je sinds zaterdagmorgen niks meer van je kind hebt gehoord dat met wat vrienden naar een feest zou gaan. Of als je je kind naar het front zag vertrekken. Dan kun je natuurlijk aan helemaal niets anders meer denken.

Mijn eigen reactie op deze aanslagen zet me stil bij het feit dat nieuws altijd over ménsen gaat. Een ongeluk dat wordt gemeld, een afzetting van een premier, cijfers over armoede, een aardbeving –ook al zo erg deze week in Afghanistan!–, er zijn allemaal mensen bij betrokken die dit nieuws direct raakt. Familieleden die zich zorgen maken, in onzekerheid leven. Het uitschreeuwen van angst.

Daar heb ik misschien wel eens te vaak mijn ogen voor gesloten. Het nieuws van me af laten glijden, want voor mij minder relevant. En ja –ik durf dat in deze week bijna niet te zeggen– dan gaat het ook over het leed dat zich al jarenlang afspeelt achter die hoge hekken in Gaza. En ook in deze week: over de situatie van onze Palestijnse geloofsgenoten. Wat bijna geen nieuwsbulletin haalt.

Op zondag in de kerk raakt elke zin die wordt gezegd. En als we zingen over de vrede van Jeruzalem stromen er zelfs tranen. Eens te meer besef ik: in welke omstandigheid je je ook bevindt, alleen die werkelijke vrede, sjalom, doet er uiteindelijk toe.