Bescherm kwetsbaren en kom op voor het ongeboren leven. Dat is een belangrijk speerpunt voor partijen als de ChristenUnie en de SGP. Beide partijen streven naar een abortusvrije samenleving. De nieuwe verkiezingsprogramma’s zijn daar duidelijk over.
Lijnrecht daar tegenover staan progressieve partijen die de toegang tot de abortus een mensenrecht noemen. Daarvoor mag geen enkele belemmering zijn. Vandaar bijvoorbeeld hun verzet tegen de bedenktijd van vijf dagen.
Naast andere partijen is het vooral D66 die in de achterliggende jaren veel energie gestoken heeft in de liberalisering van de abortuspraktijk. Deze links-liberale partij is de grote architect van een medische ethiek waarin menselijke autonomie en keuzevrijheid bepalend zijn.
In het nieuwste verkiezingsprogramma zegt D66 dat abortus uit het Wetboek van Strafrecht moet. Ook vindt ze dat de abortuspil niet alleen bij de huisarts te verkrijgen moet zijn, zoals de Tweede Kamer inmiddels heeft besloten, maar ook bij de verloskundige.
Opvallend is verder dat D66 voorstelt om organisaties die „taboes rondom (de toegang tot) abortus” opwerpen geen subsidie meer te geven. Dat betekent dat instanties die bij toerusting van mensen of bij de hulp aan zwangeren het prolifestandpunt huldigen, geen overheidsgeld meer zullen krijgen als D66 het voor het zeggen heeft. Overduidelijk is het doel om het prolifegeluid het zwijgen op te leggen. Dat is wel heel merkwaardig voor een partij die zegt de veelkleurigheid van de samenleving te koesteren en te verdedigen.
De tegenstelling in de opvattingen over abortus van D66 en die van de christelijke partijen is schrijnend. Maar nog schrijnender is dat die kloof inmiddels kennelijk als een gegeven lijkt te worden geaccepteerd. Anders dan bijvoorbeeld in Amerika, waar abortus echt een dominant thema is in het politieke debat, lijkt de abortuskwestie in ons land min of meer tot een thema van de tweede orde te zijn gedevalueerd. Terwijl de bescherming van het menselijk leven toch de kern is van het begrip bestaanszekerheid, dat de laatste weken zo veelvuldig onder de aandacht wordt gebracht. Zonder die bescherming is elk pleidooi voor bestaanszekerheid overbodig.
Op de soms onconventionele aanpak van sommige prolifegroepen in de VS is terdege kritiek te leveren. Maar de strijdbaarheid van de prolifebeweging in Amerika is wel voorbeeldig. Het zou dienstig zijn als christelijke partijen (en zij niet alleen) de strijd om bescherming van het menselijke leven nog meer tot inzet en kern van hun politieke strijd om de zetels zouden maken.
Al vele jaren geleden schreef de apologeet Francis Schaeffer dat wanneer een samenleving de bescherming van kwetsbaar leven verzaakt er grote problemen zijn te verwachten. „Maar als chrìstenen daar niet meer voor strijden rest alleen de ondergang.” Daarom is belangrijk dat christenen juist op dit punt hun stem nog krachtiger laten horen, zowel in de binnenkamer als in de politieke arena.
