In goede handen

Wel spannend, die verkiezingen. Zeker ook als je onderwijsvrijheid belangrijk vindt. Volt wil bijvoorbeeld het bijzonder onderwijs afschaffen: alles moet openbaar. Nu is dat misschien een randpartij, maar ook GroenLinks-PvdA heeft in het verkiezingsprogramma opgenomen dat scholen geen leerlingen of leraren meer op basis van geloof mogen selecteren. En de VVD wil identiteitsverklaringen verbieden, Deze partij vindt bovendien dat de staat de basiswaarden van burgerschap moet verdedigen tegen oude religieuze opvattingen. Min of meer traditionele middenpartijen hebben radicale ideeën gekregen. Dat past in wat Groen van Prinsterer al schreef: alle stromingen die de menselijke vrijheid en aards geluk als beslissend uitgangspunt nemen, radicaliseren vroeg of laat automatisch. Wie het Bijbels perspectief loslaat dat de overheid een begrensd mandaat van God heeft, dat het goede door de aardse overheid slechts beperkt en voorlopig haalbaar is, dat de mensen de mogelijkheid wordt geboden om (in gemeenschap) het goede vooral buiten deze wereld te zoeken – wie dat loslaat, wordt vanzelf tiranniek. In de vorige eeuw dacht een politicus bij de rechtsstaat vooral aan een ingeperkte staat, nu denken veel politici bij dat sleutelbegrip allereerst aan een ”door de staat bevrijd individu”. Gelukkig is er alle ruimte om hier een christelijke visie tegenover te zetten en zijn er ook partijen die daarvoor openstaan. De verkiezingsspanning zou ondraaglijk zijn als we niet ook wisten dat alle dingen aan de Heere Jezus onderworpen zijn. Alleen, zo zegt de Hebreeënbrief (2:8) met verwijzing naar Psalm 8: dat zien wij nu nog niet. Maar we zien Hem wel met eer en heerlijkheid gekroond, omdat Hij door Gods genade voor allen de dood is ingegaan. We kunnen hier in de wereld Zijn regering niet narekenen. Maar bij Wie zou alles in betere handen kunnen zijn? Guido de Brès schreef over Zijn voorbidding (Nederlandse Geloofsbelijdenis 26): „Wie zouden wij kunnen vinden, die ons meer beminde dan Hij?” Dat geldt voor ook Zijn regering van de wereld en ons leven. Ambrosius schrijft in ”Het zien op Jezus” dat die regering onlosmakelijk tot Zijn voorbidding behoort (Zacharia 6:13). Maar hoe nodig is het dan om zelf Hem door het geloof te zien, in heerlijkheid, nadat Hij Zijn leven gaf. Dat geloof dat, op grond van Zijn Woord, niets anders meer buiten Hem zoekt, brengt je onder Zijn hoede. Zijn heerlijkheid alleen is dan de reden van je blijdschap, de bodem van je verlangen en de grond van je gebed. En voor wie dat mist: Hij alleen geeft het en niemand zoekt Hem tevergeefs. „Zijn Naam zal zijn tot in eeuwigheid” (Psalm 72:17). „Mijn heil zal zijn van geslacht tot geslachten” (Jesaja 51:8). Maar waar mogen wij nu om bidden, als de komst van Zijn reddend en heerlijk Koninkrijk ons ter harte gaat? Onder het beding van Zijn wil en Zijn Naam mogen we bidden om blijvende ruimte voor Zijn Woord op Bijbelgetrouwe scholen. Naast de opvoeding en de kerk is de school immers een belangrijk middel om kinderen te bewaren voor een aardsgericht wereldbeeld en levensgevoel. En wat een ontzaglijk verlies voor heel ons land zou het zijn als er nauwelijks nog bolwerken van Bijbelse wijsheid zouden zijn. Voor het blijven zoeken van die wijsheid en voor die vorming zijn middellijkerwijs die gemeenschappelijke instellingen heel belangrijk, omdat je ook elkaar nodig hebt. Partijen die met de mogelijkheid dat Gods Woord op school heilzaam is geen rekening willen houden, stellen in mijn beleving de vraag uit Psalm 115:2: „Waar is nu hun God?” Laat ons dan belijden: „Onze God is toch in de hemel, Hij doet al wat Hem behaagt” (vers 3). En bidden: Waarom zouden zij die vraag stellen? „Niet ons, o Heere, niet ons, maar Uw Naam geef eer” (vers 1). U zult toch de zegen over ons en onze kinderen vermeerderen? _De auteur is advocaat bij BVD advocaten._

In goede handen

Opinie

RD.nl in uw mailbox?