„De hemelen vertellen Gods eer en het uitspansel Zijner handen werk.”

David getuigt: dat de hemelen, hoewel niet begaafd met een tong, toch welsprekende lofredenaars zijn van Gods heerlijkheid (Psalm 19:1). Stilzwijgend vertelt de allerschoonste orde van de natuur, hoe verwonderlijk Zijn wijsheid is. En hierop hebben wij des te vlijtiger acht te slaan, omdat zo weinigen de rechte weg van de kennis van God behouden en de meesten in het schepsel blijven hangen, zonder zich te bekommeren om de Werkmeester.

Want de mensen vallen gewoonlijk in deze beide uitersten. Sommigen zien God voorbij en leggen zich met al de kracht van hun verstand toe op de beschouwing van de natuur, anderen echter laten Gods werken stil liggen en verheffen zich met een al te dwaze en onzinnige nieuwsgierigheid om Zijn wezen na te speuren. Hierin doen beiden verkeerd.

Bezig te zijn met het onderzoeken van de verborgenheden van de natuur zonder ooit het oog te richten op de Schepper is een verkeerde ijver. En van de gehele natuur te genieten zonder de Gever van deze weldaad te erkennen, is een al te schandelijke ondankbaarheid. Zij die zonder godsvrucht redeneren, of liever door hun bespiegelingen God en alle godvruchtig besef ver van zich trachten te stellen, zullen eenmaal ervaren, wat dit woord van Paulus –ons door Lukas verhaald– betekent: dat God Zich nooit onbetuigd heeft gelaten door goed aan ons te doen (Handelingen 14:17).

Johannes Calvijn, reformator te Genève

(”Voorwoord op Genesis”, 1563)