De Waarheidsvriend

„Daar stonden ze, vooraan in een oude kerk. Zij in een prachtige, witte jurk, hij in een stijlvol, donkergroen pak. Achter hen een blijde familie- en vriendenkring die het beeld van Christus en Zijn gemeente opnieuw voor hun ogen zich zag afspelen. Na de lezing van het huwelijksformulier, waarin de Bijbelse betekenis van het huwelijk heel zorgvuldig uit de doeken werd gedaan, en nadat de gemeente, als getuige, toestemde in het huwelijk, werd het huwelijk bevestigd: „Uw begin zij in de Naam van de Heere, Die de hemel en aarde geschapen heeft.”

Ik zag het aan. Het ontroerde me. Diep vanbinnen wist ik het opnieuw: zo hoort het te zijn. Dit is hoe God het bedoeld heeft. Een stralend teken van hoop in een wereld die zijn weg verloren heeft. Dit huwelijk is een teken van hoop in een wereld die een van de hoofdzonden, namelijk ‘hoogmoed’ (pride), voor een maand lang uitbundig viert met parades en programma’s; in een wereld die de regenboog, het teken van Gods trouw, in Gods gezicht zwaait om zonde te vieren; in een wereld met kerken die denken liefdevoller te zijn dan God door te zegenen wat Hij zonde noemt.

Zittend daar op de lange, houten kerkbank zag ik hoe twee jonge mensen zonder schaamte die oude Bijbelse rollen op zich namen. Hij als hoofd van zijn gezin en zij, het voorbeeld van de heilige vrouwen navolgend, als hulp tegenover hem. Zo radicaal anders dan de wereld. Als zout dat echt zout was en niet zijn smaak verloren heeft. Als licht op een berg. Zo vormde dit paar weer die nieuwe eenheid die de basis vormt voor de samenleving, die de veiligste plaats is voor kinderen en waarin man en vrouw in hun door God gegeven rollen tot hun recht komen.

Zou het niet een idee zijn om als christenen zo’n trouwdag nog iets uitbundiger te vieren? Ik bedoel: één dag voor het huwelijk en een maand voor Pride staat toch niet in verhouding? We zouden kunnen beginnen met zeven dagen. Gewoon, om alvast te oefenen voor de bruiloft van het Lam.

Zendingswerker Marieke den Butter-Kommers schrijft in De Waarheidsvriend, weekblad van de Gereformeerde Bond in de Protestantse Kerk in Nederland, een column over het belang van het traditionele huwelijk.

Zicht op de kerk

„Toen Newton in Olney stond, diende Thomas Scott de naburige parochie van Ravenstone. Scott was vrijzinnig in zijn opvattingen. In 1775 stelt hij Newton voor dat zij een briefwisseling beginnen waarin ieder zijn eigen leerstellige positie zou toelichten. Op verzoek van een vriend had hij Newton daarvoor al eens in een doordeweekse dienst horen preken. Hij zat toen recht voor de preekstoel en de tekst was Handelingen 13:9-10: „Doch Saulus (die ook Paulus genaamd is), vervuld met den Heiligen Geest, en de ogen op hem houdende, zeide: O gij kind des duivels, vol van alle bedrog, en van alle arglistigheid, vijand van alle gerechtigheid, zult gij niet ophouden te verkeren de rechte wegen des Heeren?” Scott meende dat Newton welbewust, omdat hij hem zag, over deze tekst preekte. Later begreep hij dat Newton niet wist wie hij was en in die tijd doordeweeks een prekenserie hield over het boek Handelingen. Die avond was juist de bewuste tekst aan de beurt.

Newton schreef Scott een achttal brieven. Scott poogde een polemiek uit te lokken. Newton ging daar zo min mogelijk op in. Met liefde zette hij de betekenis van het Evangelie van Gods genade in Christus uiteen. Hij deed een beroep op Scott om wat hij schreef biddend aan Gods Woord te toetsen. Dit advies, samen met de heilzame invloed van zijn vrouw, is voor Scott tot eeuwige zegen geworden.”

Ds. P. de Vries bespreekt in Zicht op de kerk, orgaan van de Hersteld Hervormde Kerk, een biografie van Michael Morgan over de Engelse prediker John Newton.