Wij naar de informatiebalie om onze reis om te boeken. De baliemedewerkster was allervriendelijkst en behulpzaam. Ze vond een vlucht die ons op zondag in Addis Abeba zou brengen. „Weet je”, zei toen een van mijn reisgenoten tegen haar, „wij zijn nog een beetje ouderwets. Wij reizen nog niet op zondag.” En met de vraag: „Hoe kijken jullie hier tegenaan?” wendde hij zich naar ons. Eerlijk gezegd, was ik een beetje verbluft door die vraag, maar gaf aan dat ik niet op zondag wilde reizen. De reis ging niet door en wij keerden onverrichterzake huiswaarts.

Wat bleef haken was dat woordje „nog”. Nog een beetje ouderwets; we reizen nog niet op zondag. Want daarmee stel je niet de heiligheid van Gods dag centraal, maar zeg je eigenlijk zoiets als: Natuurlijk is het normaal dat je op zondag reist, maar wij lopen een beetje achter. Wij zijn nog niet zo ver.

Dat staat haaks op de manier waarmee we met de Bijbelse geboden en onze christelijke traditie omgaan. We voegen ons dan in wezen naar de seculiere levenshouding, die met God en Zijn geboden geen rekening houdt.

De Bijbel laat ons zien hoe het wél moet en kan. Lees bijvoorbeeld het loflied op het beleven, doorleven en naleven van Gods geboden in Psalm 119 maar.

God heeft Zijn geboden gegeven om Hem daardoor te eren, te dienen en te erkennen als onze Heere en Koning, Die recht heeft op onze gehoorzaamheid. Híj stelt de regels, niet wij. En tegelijk hebben Zijn geboden ook het welzijn van mens en samenleving op het oog. Het loon voor het eerbiedigen van Zijn rechten is groot (zie bijvoorbeeld Psalm 19:11). Dat belooft Hij. De lezing van Gods wet in de kerkdienst op zondagmorgen wordt door sommige predikanten dan ook terecht ingeleid met de zinsnede: „Stellen we ons onder de tucht én de belofte van Gods heilige wet”.

Die belofte heeft niet alleen betrekking op het grote loon dat ieder die de wet houdt uit genade ontvangt, maar zij heeft ook nog een andere dimensie. Niemand kan uit eigen kracht Gods geboden houden. Dat merken Gods kinderen tot hun verdriet telkens weer. En daarom belooft de goede God dat Hij hen daarbij zal helpen.

„Gedenk de sabbatdag, dat gij die heiligt”, klinkt het vierde gebod. Als streng gebod opgevat: je móét die dag heiligen. Vermanend, dreigend: zo niet, dan… Maar als je dit gebod leest als een belofte, krijgt het juist een troostende en bemoedigende klank. Het is alsof de Heere God dan tegen je zegt: Ik weet dat je hart doordeweeks bezet is met veel beslommeringen, met drukte om allerlei dingen te regelen en te doen, met een volle agenda. En dat zelfs Mijn dag ook bij jou maar al te gemakkelijk in het gedrang komt – maar Ik beloof je dat je tijd zult hebben om Mij te dienen en te eren. Ik zorg ervoor dat je Mijn dag zúlt heiligen.

Wat een verademing worden zo Zijn geboden! Dan kun je soms daadwerkelijk iets ervaren van de ”vreugde van de Wet”.

Veel collega-Kamerleden moeten vierentwintig uur per dag, zeven dagen per week, ”aanstaan”. Afwezig op een partijbijeenkomst of bij overleg op zondag? Dan kun je je carrière binnen de partij verder wel vergeten. Als SGP’ers hoeven we (uitgezonderd in noodsituaties uiteraard) maar zes dagen paraat te zijn. Wat een zegen! Elke week één dag ”recreëren”. Wekelijks een rustdag. Dat betekent dus niet dat de zondag gestempeld wordt door extra strikte regels, maar door ruimte om ”adem te scheppen”. Dat gunnen we iedereen.

De auteur is Tweede Kamerlid voor de SGP.