Tien jaar geleden zat ik voor het laatst in het zadel. Na een aantal jaren paardrijles hield ik het voor gezien. Maar toen de mogelijkheid zich voordeed om een buitenrit over de Veluwe te maken, was ik gelijk enthousiast. Zou ik nog in het zadel kunnen blijven zitten en wellicht een stukje kunnen draven? Om deel te nemen aan een buitenrit bij Manege Belvédère in Nunspeet is paardrijervaring geen vereiste, meldde de website. Dat stelt mij alvast gerust.

De manege ligt verscholen in de Nunspeetse bossen, vlak bij een netwerk van ruiterpaden. Bij aankomst worden we door eigenaar Tjumme van Bijsteren en zijn vriendin Misha Postma hartelijk ontvangen met een kop koffie. Tjumme vertelt enthousiast over zijn manege, die hij al veertig jaar runt. Hij en Misha geven paardrijlessen en verzorgen de paarden. Het welzijn van de dieren staat hoog in het vaandel; het ontbreekt de dieren aan niets. Na het ondertekenen van een veiligheidsformulier kijken we rond op de manege en bespreken we het verloop van de buitenrit. Misha zal ons vergezellen op de tocht door de bossen en over de heide. Ze laat me een paardrijcap kiezen en brengt ons dan naar onze paarden. Femke mag op Dawn en ik op Tubby de Veluwe ontdekken.

Met de paarden aan de hand lopen we naar de bak om daar de stijgbeugels te stellen en vervolgens op te stijgen. Als ik eenmaal in het zadel zit, voelt het weer net als tien jaar geleden. Om te controleren of het goed gaat, stappen we eerst een rondje door de bak. Femke, die zelf al jaren meerdere keren per week paardrijdt, gaat voorop, omdat Tubby het liefst achter een ander paard aan loopt. Geen probleem, ik hobbel er wel achteraan.

Het stappen gaat goed, de stijgbeugels zijn op de juiste hoogte afgesteld, dus tijd om het bos in te gaan. Misha vertelt dat we de eerste twintig minuten van de rit zullen blijven stappen, zodat de paarden zich warm kunnen lopen. We volgen de ruiterpaden. De zon schijnt uitbundig, de vogels fluiten en er staat een windje; tot nu toe gaat het prima. Ondertussen vertelt Misha dat de manege beginnersritten aanbiedt waarbij er alleen gestapt wordt en er een begeleider naast het paard loopt. Voor deelnemers met wat meer ervaring zijn er buitenritten voor gevorderden, waarbij er ook gedraafd en gegaloppeerd kan worden. De tochten zijn zowel op doordeweekse dagen als op zaterdagen te boeken en zelfs kinderen van zes jaar mogen al deelnemen.

Na een poosje door het bos te hebben gereden, bereiken we een hek dat door de gemeente Nunspeet is geplaatst, zodat paarden niet zomaar een weg op lopen. Misha stijgt af en maakt het hek open, zodat Femke en ik kunnen oversteken. Als ook Misha de overkant heeft bereikt, stappen we nog een poosje door. We steken nogmaals een drukke weg over en komen dan in een rustiger gedeelte van het bos. „Zullen we een drafje wagen?” vraagt Misha. „Ik denk dat je het nog wel kunt. Femke, draaf maar rustig aan.”

Voor ik het weet, draaf ik achter het duo aan. Dat gaat me nog redelijk goed af! Het boslandschap vliegt in een veel hoger tempo dan zo-even aan ons voorbij; dit is genieten! Na een poosje draven stelt Misha voor om een stukje te galopperen. Ik twijfel even, maar besluit dan om het te proberen. En ja hoor, al galopperend snel ik over de bospaden. Er gebeuren geen ongelukken, maar een beetje eng vind ik het wel. Gelukkig gaan we na een poosje terug naar stap. Al stappend en dravend vervolgen we de rit, terwijl we af en toe laaghangende takken moeten ontwijken.

Zandverstuiving

Na een kwartiertje nemen we een afslag naar links, zodat we bij de heide en de Doornspijkse zandverstuiving uitkomen. Op de zandverstuiving zelf mogen ruiters niet komen, maar rondom het gebied zijn heel wat ruiterpaden aangelegd, zodat natuurliefhebbers te paard de mooie omgeving kunnen ontdekken. De zandmassa is de perfecte locatie voor een kleine fotosessie, zegt Misha, terwijl ze met haar telefoon wat spontane kiekjes knipt. Nadat we een stuk over de heide hebben gestapt, gaan we het bos weer in. Inmiddels zijn we zo’n anderhalf uur onderweg en mijn spieren beginnen te protesteren. Mijn schoonzusje heeft nergens last van, maar ik ben stiekem wel blij dat we op de terugweg zijn. Ook Tubby merkt dat we op weg naar de manege zijn: hij meent zich nu wat meer te kunnen veroorloven en stopt om de paar minuten om bladeren van bomen te eten. Snel maan ik hem om door te stappen, zodat we Femke en Misha kunnen bijhouden. Een halfuur later komen we weer bij de manege aan. Met stramme benen stijg ik af. Samen met een medewerker van de manege zet ik Tubby in zijn stal en zadel ik hem af. Straks wordt hij lekker schoongemaakt, dik verdiend na zo’n warme tocht. De buitenrit was prachtig en het feit dat ik de drie dagen erna niet fatsoenlijk kan lopen, neem ik maar voor lief.

Waar: manege Belvédère, Nunspeet
Wat: buitenrit op de Veluwe

Voor wie: mensen met en zonder rijervaring 
Kosten: € 50,- p.p.