Driehonderd slachtoffers van de tsunami hebben zich verzameld in de Ridderzaal in Den Haag om daar samen met koningin Beatrix, prins Willem-Alexander en zijn vrouw en prinses Margriet en haar man de zeebeving te herdenken. Ook leden van het kabinet en fractievoorzitters zijn aanwezig, evenals tal van hoogwaardigheidsbekleders, ambassadeurs en hulpverleners.

Er is al een maand verstreken sinds de zeebeving. Het leven heeft zich hervat, spreekt NRC-columniste M. de Vos de rouwende slachtoffers toe. Het lijkt alsof alles heel gewoon is. De bittere werkelijkheid is anders, weet ze. „Onder elk gebaar en elk woord gaapt een afgrond waar je zo in kunt vallen. Want er is iemand niet, er is iemand verdwenen van wie je hield, voorgoed of misschien voorgoed en heel die ogenschijnlijk normale wereld is een onbegrijpelijke fictie aangezien niets meer normaal is.”

Ze vervolgt: „Wie heel bang is om iemands lot, of weet dat dat lot beslist is, die beweegt zich nog wel door de wereld, het is alleen niet meer dezelfde wereld.”

Indrukwekkend stil is het als premier Balkenende troostrijke woorden probeert te spreken. „Het is moeilijk stem te geven aan het verdriet dat voortkomt uit het verlies van een dierbare. Je zou alles wel willen doen om je geliefde terug te krijgen. Woorden schieten in dit soort situaties vaak tekort. Wat u nu het hardst nodig heeft, zijn de liefde en aandacht van mensen om u heen. Het meeleven en de gebeden van het Nederlandse volk. Het er zijn doet vaak meer dan het zeggen. Daarom zijn wij hier vandaag. Samen.”

Emotioneel wordt de bijeenkomst als getroffenen hun verhaal vertellen. Echtgenote J. van der Tuin heeft haar man Henk verloren. „Zaterdag 22 januari ben je thuisgekomen”, begint ze haar toespraak ”Voor Henk”. „Toen de begrafenisauto stopte, brak mijn hart. Je kwam een dag te vroeg. Ik was samen met onze twee dochters op 1 januari al weer terug in Nederland. Maar we zouden eigenlijk de 23e pas terug zijn van vakantie.” Op reis naar haar zus in Nieuw-Zeeland maakte het echtpaar met zijn kinderen een tussenstop in Thailand. Daar overviel de zeebeving hen. „De golf vatte mij en naar ik later begreep ook jou. Dat je het niet hebt overleefd, doet zo’n pijn. Woorden kunnen niet uitdrukken hoe het werkelijk is geweest. Ik heb je niet meer kunnen zien, ik heb geen afscheid kunnen nemen.”

Vader B. Rutgers voert ook het woord. Zijn zoon David leeft niet meer. „Sinds tweede kerstdag is alles anders. Niets is meer vanzelfsprekend. Alles staat in dit onverbiddelijke teken: David komt niet meer terug. David is 33 jaar en ik, 67 jaar, sta bij zíjn graf. Wat is dit voor leven dat zo veel dood brengt?”

Na drie kwartier is het officiële gedeelte van de herdenking voorbij. Koningin Beatrix, andere leden van het Koninklijk Huis, premier Balkenende en andere bewindslieden zoeken de slachtoffers op. Op inderhaast bijgeschoven stoelen zetten Koningin en premier zich naast enkele getroffenen in een rolstoel. Prins WIllem-Alexander toont zich na afloop aangeslagen. Op de televisie noemt hij de bijeenkomst „zeer indrukwekkend” en de gesprekken met nabestaanden „hartverscheurend.” Het meest verrassend vond de kroonprins de manier waarop de aanwezigen elkaar ondersteunden en hoop gaven, ondanks dat ze elkaar niet kenden. Hij hoopt dat zijn aanwezigheid bij de herdenkingsdienst een steun voor de nabestaanden is. „Ik luister naar de mensen, ik sla een arm om ze heen. Meer kan ik niet doen.”