En er zijn wat muurtjes verplaatst. Maar ik zie dezelfde zware toegangsdeur achter het fietsenhok, waarna je als je erge haast had, direct de trap naar boven kon nemen. In de hoop dat je nog op tijd in de les zou verschijnen.

Dáár was de plek waar je de conciërge kon vinden als je tóch een telaatbriefje moest halen, als hij niet bezig was een band te plakken of een strafklant te begeleiden. En dáár had je de aula, waar de schaakborden stonden, maar waar ook de witte rijstpapieren lampen hingen, die eens in een te enthousiaste bui door enkele klasgenoten met pepernoten waren bekogeld. Er hangen inderdaad stevigere kappen nu.

Het is vreemd hoe anders, maar toch ook hetzelfde alles aanvoelt. Alsof je zó nog naar de les moet. Dat alle oud-klasgenoten inmiddels dertig jaar ouder zijn, en hun eigen hoogte- en dieptepunten beleefden, doet er amper toe. Want we zijn er weer, op diezelfde plek. In hetzelfde gebouw.

Ik fiets de week na de reünie langs de basisschool waarop mijn kinderen zaten. Was het nog maar vorig jaar dat ik daar rondliep? Al toen ik de oudste aanmeldde was er sprake van dat er iets nieuws zou komen. Maar het duurde nog zestien jaar voordat alles rond was.

Ik kon het niet laten even te stoppen en te kijken naar de sloopwerkzaamheden. Eerst pakte een grote grijper het deel voor de kleuters. En daarna dat van de bovenbouw. En ik kon er alleen maar aan denken dat ik er niet zomaar meer even binnen kon lopen.

Deze week stuurden mijn ouders een berichtje door uit de plaatselijke krant. Op de plek van mijn oude basisschool zullen dertig appartementen worden gebouwd – het gebouw moet zo ongeveer van hetzelfde bouwjaar zijn geweest als de oude basisschool van mijn kinderen. Misschien moet ik maar een bod doen op zo’n huis. Of in ieder geval nog een keer goed afscheid nemen van de brede entreedeur waarvoor je elke ochtend in een lange rij moest wachten totdat je naar binnen mocht en van de raampartijen waardoor ik tijdens de les stiekem zat weg te dromen. Oude schoolgebouwen? Niet slopen graag! Daar moet je gewoon nog even naar binnen kunnen lopen.