Een grote verrassing was ”Schild en Pijl” niet. Door ervaringen wijs geworden, rekenen we altijd met de mogelijkheid dat dingen kunnen escaleren. We bereiden ons voor. We bouwen een schild. Zo moet ieder nieuwbouwhuis in Israël op zijn minst een bunkerkamer hebben. Een duur grapje, maar noodzakelijk en je kunt er op geheel Israëlische wijze een leuke draai aan geven.

Vrienden van ons in Zuid-Israël hebben een bunkerkelder ter grootte van een hele verdieping gebouwd. Compleet met keuken, douche en pingpongtafel. De architect die de plannen maakt voor ons eigen nieuwe huis stelde voor om van de bunker een ”design statement” te maken door het veiligheidsbeton te laten zoals het is en het niet te bepleisteren.

In de weken voorafgaand aan operatie ”Schild en Pijl” merkten we hoe de spanning opliep: terreuraanslagen, een stuk of dertig raketten vanuit Libanon en zelfs drie raketten vanuit Syrië. Van die laatste drie kregen we hier in Afik op de Golanhoogte het één en ander mee. „De idioten”, zei mijn buurvrouw, toen de alarmen in de regio afgingen. „Als ze iets willen raken, kunnen ze beter over de Golan heen schieten. Hier is het zo dunbevolkt.”

Hoewel iedereen al even stoer klinkt, merkte ik wel degelijk dat het alertheidsniveau steeg; het schild werd verstevigd. Naast een lokaal kantoorgebouw werd een Iron Dome-systeem geplaatst, buren kochten een voorraad water en conserven, de collectieve bunkers in onze kibboets (21 in totaal, compleet met commandobunker) werden geopend en het veiligheidsteam van onze kibboets (elf volwassen mannen die in een gevechtseenheid hebben gediend) werd opgeroepen om stand-by te staan.

Eenmaal aangekondigd, duurde ”Schild en Pijl” vijf dagen. Naast al het nare nieuws werd ik in die dagen juist ook geconfronteerd met veel mooie dingen. De interne verdeeldheid raakte op de achtergrond. Families uit het getroffen zuiden werden in onze kibboets opgevangen. Er was plek voor extra gebed en samenkomst. „De juf heeft uitgelegd dat er op ons geschoten wordt”, vertelde mijn zoon, „maar ze vertelde niet door wie en zei dat we vertrouwen moeten hebben.” Deze kernachtige, eerlijke en tegelijkertijd terughoudende benadering trof me. We zijn inderdaad afhankelijk, maar hebben een schild én hét Schild.