Het land is klein –zonder de betwiste Palestijnse gebieden is de oppervlakte ongeveer de helft van die van Nederland– maar biedt een brede waaier aan landschappen. In de winter kun je skiën op het Hermongebergte in het noorden. In diezelfde winter kun je zwemmen en zonnen aan het strand van Eilat in het zuidelijkste puntje van het land. Wie in het voorjaar het Beloofde Land bezoekt, mag zich verlustigen in de groene vlakten van Jizreël in Galilea. Als er in de winter voldoende regen is gevallen, genieten bezoekers van het noorden van het land van watervallen, bruisende beekjes en een volle Kinneret, het Meer van Galilea. De heuvels rond dat meer, het belangrijkste zoetwaterreservoir van het land, zijn bedekt met kleurige bloemen en groene planten.

De skyline van kuststad Tel Aviv –de naam van de stad betekent Lenteheuvel– met z’n hoge flatgebouwen en kantoren is ronduit imposant. In de agglomeratie Tel Aviv wonen bijna 4 miljoen mensen, zo’n 40 procent van het totaal aantal inwoners van Israël. Brede snelwegen leiden van de kust naar alle delen van het land. Onder andere naar het binnenland, waar Jeruzalem ligt. De stad van David ligt in de heuvels, zo’n 700 meter boven zeeniveau. En dat heeft z’n invloed op het klimaat. In de winter sneeuwt het er soms, er valt in herfst en winter voldoende neerslag, terwijl de zomers warm zijn. Maar wel met aan het einde van de dag vrijwel altijd een verkoelend windje, wat het verblijf er aangenaam maakt.

Jeruzalem is de grootste stad van het land en is een gedeelde stad in tal van opzichten. Het is de stad waarin de Tempelberg ligt met de zogenoemde Klaagmuur. Heilige plek voor gelovige Joden. Maar eveneens is die Tempelberg als Haram al-Sharif, het Verheven Heiligdom, een heilige plaats voor moslims. De Rotskoepel met z’n vergulde dak staat zo ongeveer op de plaats waar ooit de Eerste en de Tweede Tempel stonden. Iets verderop staat de Al-Aqsamoskee. Vanaf de plek waar de Rotskoepel staat zou, volgens de islam, ooit de profeet Mohammed ten hemel zijn gevaren. Christenen weten dat hier ooit de Heere Jezus rondliep met Zijn discipelen. Drie godsdiensten die een heiligheidsclaim leggen op dit kleine en meest betwiste stukje grond op de planeet aarde.

Ten oosten van Jeruzalem, richting Jericho en de Dode Zee, is er de woestijn van Judea. Droog, dor, imponerend. Verder naar het zuiden is er de Negev, eveneens een uitgestrekt, rotsachtig woestijngebied. Met op het uiterste puntje van die woestijn de mondaine badplaats Eilat, aan de oevers van de Rode Zee. Hier is het winter en zomer warm. Wanneer in het Hermongebergte sneeuw valt, kan het hier nog ruim boven de 20 graden worden.

Nee, voor verering van Israël, van land en volk, kan geen plaats zijn. De Joden zijn niet heilig en de huidige regering is omstreden. En zeker niet in alle opzichten ten onrechte. Want de Joodse nederzettingen in dat wat de internationale gemeenschap Palestijns gebied noemt, bloeien letterlijk als oases. Terwijl Palestijnen in de omringende dorpjes niet eens altijd en overal toegang hebben tot schoon drinkwater. Is het echt antisemitisch om hier als christen de vinger bij te leggen?

De namen van Bijbelse plaatsen zien en er rondlopen, doet zeker iets met een mens. Tegelijk doet de diepe verdeeldheid in het land, overal zichtbaar in het landschap, pijn. De wegblokkades, veiligheidshekken, muren, camera’s en soldaten zijn niet te tellen. Dit kleine reepje grond is weer het thuisland van het in de oorlog gedecimeerde Joodse volk. Maar de strijd om het bestaan stopt nooit.