De harde wind speelt Schiphol deze donderdagmorgen weinig parten. De KLM-vlucht naar Maastricht is weliswaar vervallen maar de toestellen naar Bonaire, Chicago en Kilimanjaro vertrekken op tijd. In de aankomsthal komt de hele wereld bij elkaar. Zakenlui uit de Verenigde Staten, toeristen uit China, gelukszoekers uit Afrika. Verschil tussen reiziger en Schiphol-medewerker is duidelijk.

Marechaussees in een soort blauwe overalls patrouilleren vrij opzichtig tussen het publiek. In vertrekhal 3 zelfs stevig bewapend. Daar komt niemand doorheen.

Een schoonmaker is bezig de bankjes in de enorme hal een grote beurt te geven. De man is allochtoon. Naamloos wil hij wel iets vertellen. „Die smokkel is niets nieuws. Gebeurt al jaren. Veel mensen doen het. Voor goed geld.”

De luchthaven is een stad op zich. Er werken 60.000 mensen verdeeld over 550 bedrijven. Ongeveer de helft van hen heeft een zogenaamde Schipholpas. Daarmee kunnen ze van het gebied voor de douane naar achter de douane. En terug.

De economie op Schiphol draait dag en nacht door. Driekwart van de mensen heeft geen negen-tot-vijfbaan. Veel mensen die op Schiphol werken, zoeken letterlijk de grenzen op.

Personeelsleden van schoonmaakbedrijven, luchtvaartmaatschappijen en belastingvrije winkels smokkelden de afgelopen vijf jaar duizenden illegalen het land binnen. Het Sluisteam van de Koninklijke Marechaussee pakte 675 medewerkers op.

De kreet ”Schiphol is zo lek als een mandje” is misschien wat kort door de bocht, maar verschillende politici zullen bij het horen van deze cijfers de verantwoordelijke ministers om opheldering vragen.

Schiphol Plaza is het winkelgebied voor de paspoortcontrole en in feite voor iedereen toegankelijk. Achter de controle heten de winkels See Buy Fly. Daar moet het zogenaamd euro’s schelen.

Een medewerker van Capi (camera’s en huishoudelijke apparatuur) wil niets zeggen over de mensensmokkel. „Vraag maar bij de marechaussee. Die weet er alles van.”

Zijn collega van de tijdschriftenshop is loslippiger. „Als u wist wat hier allemaal gebeurt. Er zijn in dit gebouw zo veel in- en uitgangen. Die zijn nooit allemaal goed te controleren.”

De zaken tegen de mensensmokkelaars komen terecht bij de rechtbank in Haarlem. De behandeling biedt een inkijkje in de werkwijze. Zo boekten illegalen bijvoorbeeld een vlucht van Marokko naar Istanbul, via Schiphol. Op de luchthaven stapten ze niet over maar bleven in de transitruimte achter. Daar haalde een schoonmaker hen op.

Voor die hulp werd de man flink betaald. Zijn tarief lag tussen de 900 en de 1500 dollar. De schoonmaker ontkende voor de rechter op geld uit te zijn. „Ik deed het om ze te helpen. Afhankelijk van wat ze voor geld bij zich hadden, gaven ze me wat.”