Goede Vrijdag is in ons land geen algemeen erkende gedenkdag. In veel kerken wordt er op deze dag ook maar een keer dienst gehouden, terwijl er op bid- en dankdagen doorgaans twee diensten zijn.

De sobere herdenking van het lijden en sterven van de Heere Jezus is vooral een gevolg van het standpunt van de reformatoren. Die hadden een grote afkeer van het houden van allerlei heiligendagen zoals dat gebruikelijk was in de Rooms-Katholieke Kerk. Aandacht voor de kruisgeschiedenis was er wel, maar vooral op zondag en niet op een speciale dag kort voor de paaszondag. Deze terughoudenheid had zeker ook te maken met de zorg van de reformatoren om de zondagse eredienst in stand te houden. De kerkgang op de eerste dag van de week mocht niet lijden onder aparte gedenkdagen.

De kerk van de reformatie in ons land en ook de overheid hebben in het spoor van de reformatoren daarom Goede Vrijdag niet opgenomen in de lijst van officiële gedenkdagen. Terwijl dat bijvoorbeeld wel gebeurde met Hemelvaartsdag.

Opvallend is dat bijvoorbeeld in Duitsland speciaal voor de Goede Vrijdag allerlei beperkingen bestaan die voor andere christelijke feestdagen niet gelden. Niet alleen bedrijven zijn gesloten, de meeste winkels zijn eveneens dicht. Ook vinden er nauwelijks sportmanifestaties en culturele evenementen plaats. Er is bij onze oosterburen bijvoorbeeld ooit een lijst gemaakt van ruim zevenhonderd films die op die dag niet mogen worden getoond. Zelfs verhuizingen zijn dan verboden.

Dit alles tegen de achtergrond dat op de Goede Vrijdag het lijden van de Heiland in stilte moet worden herdacht. De Duitse naam voor deze dag, Karfreitag, is in dit opzicht veelzeggend. Het betekent „kommervolle, treurige dag”.

Hoe begrijpelijk de overwegingen van de vroeg-reformatorische kerk ook zijn, achteraf bezien is het jammer dat juist deze gedenkdag er zo bekaaid af is gekomen. Hoewel Augustinus ook geen Goede Vrijdag kende, zegt hij wel in zijn belangrijke boek ”De Stad van God” dat dit het grote keerpunt in de geschiedenis is geweest, een uniek moment dat al het menselijk doen en laten in één keer in een ander perspectief zet.

Zou het daarom niet gerechtvaardigd zijn dat kerken zich bezinnen op de vraag of die dag niet in zijn geheel aan de herdenking van het lijden moet worden besteed? Ook al zal de Nederlandse overheid nooit meer besluiten om deze dag als een officiële gedenkdag aan te merken, dat behoeft kerken en christenen er niet van te weerhouden om alle tijd te nemen om het lijden en sterven van de Heere Jezus in stilte en met elkaar te gedenken. Tweemaal dienst is dan geen luxe.