Ook bij de rechtbank eiste het openbaar ministerie levenslang, maar de rechtbank legde de 38-jarige ex-marinier twintig jaar cel en TBS op.

Volgens het Pieter Baan Centrum (PBC) lijdt S. aan een persoonlijkheidsstoornis en was hij toen hij zijn ex-vriendin en drie van haar familieleden doodschoot, sterk verminderd toerekeningsvatbaar. Deskundigen van het PBC zeiden dat zij S. „zeker behandelbaar” achten, maar dat dat langere tijd duurt.

Op 24 oktober 2003 schoot S. zijn 29-jarige ex-partner Daniela Vromen, haar 34-jarige broer Patrick en haar 56-jarige moeder José in hun woning in Kerkrade dood. Gehuld in gevechtstenue reed hij daarna naar de sportschool die S. samen met zijn schoonfamilie beheerde en schoot de 60-jarige Lei Vromen, vader van Daniela, in een drukke fitnesszaal dood.

Aanleiding voor de schietpartij was een langlopend zakelijk en persoonlijk conflict tussen S. en zijn schoonfamilie. Ook kon hij het moeilijk verkroppen dat zijn relatie met Daniela over was. Toen bleek dat zij stiekem spullen uit hun gezamenlijk huis had gehaald en de sloten had verwisseld, sloegen bij S. de stoppen door.

Verdegaal meent dat er een kans bestaat dat S. niet te behandelen is en met een veroordeling tot een beperkte celstraf en TBS over enkele jaren terugkeert in de maatschappij. Dat mag niet gebeuren, aldus de advocaat-generaal. „Paul S. heeft van zichzelf een gevechtsmachine gemaakt. Wapens zijn z’n leven.” Als ex-marinier en voormalig lid van de Bijzondere Bijstands Eenheid, die wordt ingezet bij geheime militaire operaties, is S. een goedgetraind schutter.

S. ontkent dat er sprake is van voorbedachten rade. Dat veegde Verdegaal van tafel. Zij sprak van een „doelbewuste liquidatie.” Raadsman W. Anker betoogde dat levenslang een uitzichtloze en inhumane straf is. „Of u geeft hem nog een venster op de samenleving of u sluit het gordijn”, zei hij.

In zijn laatste woord zei S. dat hij hoopt dat de nabestaanden van de slachtoffers na zijn veroordeling rust kunnen vinden. „Als zij menen dat een levenslange gevangenisstraf hun pijn verzacht, ben ik bereid die te ondergaan.”

Uitspraak 31 januari.