Gerard verlaat het afvalverwerkingsbedrijf en stuurt zijn truck met 33 ton afval de snelweg op, naar het noorden. Het is fris buiten. We ruiken het afval in de cabine. „Moet je nagaan hoe sterk die geur is als het buiten dertig graden is”, zegt de chauffeur. „De geur van vuilnis trekt mijn poriën in. Ik ben blij dat ik iedere avond thuis kan douchen en schone kleding kan aantrekken.”

De cabine dient ook als kantoor van de chauffeur. Gerard weet nu al dat hij morgen hetzelfde rondje rijdt. Daarom zoekt hij nog een vracht van Son naar het zuiden van Limburg om lege kilometers te vermijden. Hij belt handsfree met zijn opdrachtgever, die hem een rit van Moerdijk naar Maastricht aanbiedt. „Laat het maar weten als je de klus wilt hebben”, zegt de planner tegen hem.

Gerard wikt en weegt achter zijn stuur. Het gaat hem niet lukken. „Qua kilometers, tijd en geld loont de rit helaas niet”, zegt hij.

Stinken

Het eind van de middag verloopt volgens vast patroon. Gerard stuurt zijn Iveco langs groene bomen en struiken bij Beekbergen naar chauffeurscafé Mendel. Daar eten we tussen andere vrachtwagenchauffeurs een typische chauffeursmaaltijd. Dat we een beetje naar afval stinken, nemen we voor lief. Gerard eet een schnitzel met gebakken aardappels en ik een preischotel met een bal gehakt.