De tandarts wacht niet, weet ik inmiddels. Toen ik er een week geleden voor een controlebeurt moest zijn, bleek er een nieuw systeem geïnstalleerd. Aanmelden hoeft niet meer bij de assistente, maar kan tegenwoordig met een display aan de muur bij de ingang. Ik werd er door middel van een geschreven A4’tje met een wiebelig handschrift op gewezen – daar moest ik nog om glimlachen.

Het idee was helder. Je moest op de aan de muur gehangen tablet je naam intikken en je geboortedatum – bah, waarom had ik nou m’n leesbril niet meegenomen? Na je naam en geboortedatum moest je intoetsen of je een man of een vrouw was, of dat je dat eigenlijk niet precies wist. Dat was schok één. Daarna volgde er nog eentje. Want toen ik op ”aanmelden” tikte, kleurde het hele display rood. Wat bleek? Ik was twee minuten te laat.

Er kwam een assistente naar me toe gesneld, blijkbaar had zij bericht ontvangen dat bij de lege balie iemand stond te klungelen. Geen vrolijk welkom, dat had het systeem volgens haar blijkbaar overgenomen, maar een kort ”U bent te laat”, klonk er. En ze nam me mee naar kamer 6, waar de tandarts al zat te wachten op een nieuwe patiënt.

En toen ik de stoel achterover voelde kantelen, toch altijd een moment van volledige overgave, stond ik duidelijk op achterstand. En geloof me, dat wil een mens in dit soort situaties liever niet.

Dus probeer ik het nu anders te doen. En hoewel ik inwendig boos ben op het nieuwe display werkt het blijkbaar wel. Als het tenminste tot doel heeft mensen te manen op tijd te komen. Als het tot doel heeft mensen een fijn en welkom gevoel te geven, is het experiment jammerlijk mislukt.

Vijf minuten te vroeg tik ik m’n naam in. En hoera: het display wordt groen. Ik ga in de wachtkamer zitten. En hoop op een complimentje. Dat komt niet. Er klinkt ook geen sorry trouwens, als ik ruim twintig minuten later binnengevraagd word. Ik kan een ”te laat” nog net onderdrukken. Ik heb wel een rode jurk aan. Misschien zegt dat genoeg.