Nu hebben we de Libanese hoofdstad op deze pagina’s leren kennen als een stad van armoede en verval. Waar kinderen in vuilnishopen wroeten en gezinnen op straat worden gezet vanwege grote schulden. Daarom wáren we er in verband met de RD-actie. En we vroegen uw steun. Voor twee projecten van christenen ter plekke, die zijn bedoeld om gedupeerde bewoners bij te staan. Het ene project is van de Nederlandse jeugdarts Esther van der Knijff. Zij wil via voorlichting aan moeders de kwalijke gevolgen van armoede bestrijden. Het andere is van de Armeense Protestantse Kerk, en gaat over een hulploket, waar iedereen met problemen terecht kan.

Intussen is er dan toch maar die boulevard. Een plek waar je je in Monaco waant. Toch vreet ook hier de crisis zich een weg door het beton. Veel van die stoere gebouwen staan leeg, luxe winkelpanden zijn met planken dichtgetimmerd. Vergane glorie dus en schone schijn, daar langs die wandelpromenade. En de mensen die er flaneren? Ze houden zich groot dankzij familie in het buitenland, of vanwege vriendjes in de bestuurlijke top, die hen exclusief van inkomsten voorzien. Zo werkt dat in crises en Beiroet is daarop helaas geen uitzondering.

Terwijl deze bevoorrechten waterpijp rokend wegdromen bij de zee, heeft zich verderop in de stad Abedis gemeld bij het hulp-
loket van de kerk. De 57-jarige timmerman moest zijn been laten amputeren vanwege suikerziekte in vérgaande staat. Hoe het zover kon komen? Abedis had geen geld meer voor medicijnen. Lena, een van de maatschappelijk werkers, helpt hem om deze zware periode door te komen.

Wie dus in Beiroet op zoek is naar tekenen van toekomst, die laat de boulevard links liggen – al is het uitzicht er nog zo mooi. In een grauwe wijk, diep verscholen in de stad, daar is werkelijk uitzicht, perspectief te vinden! Aan het loket van Lena en in de kliniek van Esther. ‘Broedplaatsen’ van christelijke naastenliefde zijn het, waar iets van hoop gloort in de harten en hoofden van mensen die er worden geholpen.