„Gij vertreedt al degenen die van Uw inzettingen afdwalen, want hun bedrog is leugen.”

Mijn ziel, het blijkt dat je ergens elders je ware gelukzaligheid moet zoeken dan in deze tegenwoordige bedrieglijke wereld, als je meent die ooit te zullen vinden. Wat dan? Zullen we, omdat we ze in de wereld niet kunnen vinden, die in onszelf gaan zoeken? Zullen we alles wat we hebben er aan te pas brengen, zullen we al onze krachten bijeen vergaderen en zo op onze eigen grondslag gaan rusten? Zullen we dan ook maar brutaalweg met de eerzuchtige wijsgeren zeggen dat wat buiten en boven ons is, ons niet raakt? Dat we ons geen van die dingen moeten aantrekken, maar alleen ons genoegen en onze vertroosting in onszelf moeten zoeken, opdat we, zoals een vierkant blok, op welke wijze we ook geworpen of geslingerd worden, hoe de zaken ook mogen gaan, altijd plat neervallen, en zó goed leren op onszelf te steunen dat, ofschoon de hele wereld, als ze in stukken gebroken over ons hoofd zou neerstorten, ze ons onbevreesd zou vinden en onberoerd zou aantreffen? Zullen we ons met deze ijdele bespiegelingen der heidenen paaien, die zeker niet langer duren dan de tijd dat het ons naar de zin gaat, en die terstond zullen verdwijnen zodra ons enig kwellend verdriet van buiten treft, of van binnen het hart raakt, welke gebaren, mimiek of schijnbare standvastigheid om onze eer te bewaren, we dan ook nog mochten vertonen?

Willem Teellinck,
predikant te Middelburg

(”Soliloquium”, 1628)