Rotterdamse wethouder verliest oom, tante en nichtje: „We kunnen alleen maar huilen”
Het zijn loodzware dagen voor Enes Yigit (31) uit Rotterdam. Het lichaam van zijn oom werd donderdagmorgen in Turkije onder het puin vandaan gehaald, vrijdagmiddag vonden reddingswerkers ook zijn tante en nichtje. Levenloos.
Om beurten postten ooms en neven van Yigit vanaf maandag bij het appartementencomplex in Islahiye waar de oom en tante en het nichtje van Yigit woonden. De stad in het zuiden van Turkije werd zwaar getroffen: naar schatting zijn zo’n 60 tot 70 procent van de gebouwen ingestort.
Een groot deel van de familie van zijn moeder woont in Islahiye, vertelt DENK-wethouder Yigit vrijdag via de telefoon. „Het gaat om tientallen ooms, tantes, nichtjes en neefjes.” Na de aardbeving zoeken alle familieleden elkaar op. Yigits oom, tante en 25-jarig nichtje komen niet. Contact maken lukt ook niet.
„Daarop zijn mijn familieleden direct naar het appartement gegaan waar mijn oom en tante wonen. Ze zagen dat het compleet was ingestort”, beschrijft Yigit. Op het moment van het interview, vrijdagmorgen, is alleen zijn oom gevonden. Zijn tante en nichtje zijn dan nog vermist. „De vrouwelijke familieleden zijn naar niet-getroffen steden gegaan, de mannen bleven achter. Om anderen te helpen. Maar natuurlijk ook om in het beste geval een levend familielid uit de wrakstukken te halen. En om in het slechtste geval de lichamen in ieder geval te kunnen begraven.”
Thuis in Rotterdam volgen Yigit en zijn ouders de gebeurtenissen via de Turkse zenders. Ook hebben ze bijna constant contact met de familie in het rampgebied. De omstandigheden zijn ronduit afschuwelijk. „Slapen kan alleen in tenten of in de auto. Er staat hier en daar nog een woonhuis overeind, daar kunnen de overlevenden dan om de paar uur even uitrusten. Mijn neefje vertelde dat het in de stad inmiddels naar dode lichamen ruikt.”
Wonderen
In Rotterdam leven ze tussen hoop en vrees. „Je ziet op de televisie nog steeds wonderen, mensen die levend worden gered. De kans op een wonder wordt met de minuut kleiner, maar in je hart blijf je hopen.”
Na dagen wachten, weinig slaap en angst voor ieder telefoontje, komt op donderdagochtend het bericht dat Yigits oom is gevonden. Hij heeft de ramp niet overleefd. Van zijn tante en nichtje is op dat moment echter nog geen spoor. „Het is gissen hoe dat kan”, vertelt Yigit aan het Reformatorisch Dagblad, voordat ook zijn tante en nichtje worden gevonden. „Mogelijk heeft de een nog naar een trappenhuis kunnen vluchten, en waren de anderen in de slaapkamer tijdens de aardbeving. Dan zouden ze dus op andere plekken liggen. Niet het hele gebouw is namelijk nog onderzocht. Blijkbaar zijn er gedeeltes die makkelijker te bereiken zijn.”
Klap
De eerste dagen is Yigit nog optimistisch gestemd over de overlevingskansen van het gezin, maar de hoop wordt met het uur minder. Toch komt de klap hard aan als de broer van zijn moeder blijkt te zijn overleden. „Als het dan uiteindelijk definitief is dat je oom niet meer leeft, stort je in. Dan kun je alleen nog maar elkaar vasthouden en huilen.”
Donderdag is het een komen en gaan van mensen die hun steun betuigen. Intussen wordt het nieuws op de voet gevolgd. „Donderdag zagen we op de televisie live een reddingsactie van een 25-jarige vrouw in dezelfde omgeving. Mijn nichtje is ook 25. Als het dan een ander blijkt te zijn… Natuurlijk ben je blij voor iedereen die gered wordt, maar je hoopt ook zo enorm dat het je eigen familielid is die nog leeft.”
Zwart gat
Na vijf dagen is de spanning haast niet meer te dragen voor Yigits moeder. „Ze durft de telefoon niet meer op te nemen, dat doe ik voor haar.” Vrijdagmiddag komt dan toch het langgevreesde bericht: ook de tante en het nichtje van Yigit zijn door de aardbeving omgekomen.
Voor de hele familie is de toekomst een zwart gat, vat Yigit de situatie samen. „De stad Islahiye bestaat niet meer, zeggen ze. Alles is weggevaagd. Mijn familieleden hebben niets meer om naar terug te keren.”
Boven het verdriet om zijn familieleden, komt de pijn van de vele miljoenen die geen huis meer hebben, gewond zijn en rouwen om geliefden. „Op dit moment ben ik met meer bezig dan alleen ons eigen verdriet. Het ongekende leed van zoveel mensen komt naar je toe in foto’s en video’s. Het is een hele moeilijke tijd.”
Voor Yigit en zijn verloofde zouden deze maanden juist een mooie tijd moeten zijn; in april staat hun bruiloft gepland. „Het is natuurlijk totaal niet belangrijk op dit moment, maar we hadden het ons heel anders voorgesteld. Onze familie zou overkomen. Nu zijn sommigen er niet meer.”