De rondreis vormt een onderbreking van de „zeer moeilijke tijd” die ze naar eigen zeggen doormaakt nu ze door bedreigingen uit de onderwereld geen normaal studentenleven kan leiden en noodgedwongen nog steeds thuis moet wonen. „Het gewone leven van een student is er niet bij. Ik kan ook niet gewoon over straat lopen of naar een winkel gaan.”

Amalia was „heel erg geschrokken” van de bedreigingen, zei ze geëmotioneerd. „Ik ga door een heel moeilijke tijd, waarvan ik hoop dat die snel over is. Maar ik ben blij een beetje vrijheid te kunnen hebben op deze eilanden. Ik wil mijn dankbaarheid uitspreken voor alle steun die ik heb gekregen van zowel vrienden en familie, maar ook vanuit alle delen van het Koninkrijk, dus zowel Nederland als het Caraïbisch gebied. En voor de rest ga ik er niet op in.”

Terugblik

Middelpunt

Tijdens het gesprek ging de meeste aandacht uit naar de troonopvolgster, die het spervuur aan vragen ontspannen en zelfverzekerd pareerde, slechts af en toe bijgestaan door moeder koningin Máxima. Amalia zei erg genoten te hebben van de kennismaking met de zes eilanden. Het was een „enorm privilege” geweest om het Caraïbische deel van het Koninkrijk te mogen verkennen.

Het was voor Amalia af en toe wel raar dat alle aandacht zich tijdens de reis op haar richtte en „dat iedereen mijn naam riep in plaats van die van mijn ouders. Ik dacht ook echt: Hoe reageer ik hier op? Maar ja, ik heb het ontzettend leuk gehad en ik ben er erg dankbaar voor hoe alle eilanden mij ontvangen hebben.”

De prinses had zich grondig voorbereid, maar de werkelijkheid bleek anders dan op papier beschreven. Zo had Amalia zich niet gerealiseerd hoe onderling verschillend Aruba, Bonaire, Curaçao, Saba, Sint Eustatius en Sint Maarten zijn. „De verschillen tussen de eilanden is één ding waarop ik niet had gerekend. We zien in Nederland beelden van prachtige witte stranden en turquoise zeeën en alles, maar achter elk eiland schuilt een bruisende wereld van cultuur en mensen die het beste voor hun eiland willen en er hard voor willen werken. En die met hartelijkheid mij en mijn ouders hebben ontvangen. Waar ik eigenlijk ook een beetje verliefd op ben geworden. Ik hoop er snel terug te mogen komen.”

Eén les heeft ze ook geleerd, zo bekende Amalia: „Dat ik me wellicht soms beter had moeten insmeren. Zeker met die brandende zon.”

Slavernij

Amalia was onder de indruk van de verhalen van de nazaten van slaven. „Dat was heel bijzonder, want je krijgt niet vaak de kans om zoiets mee te maken.” Die verhalen hadden het onderwerp nog dichterbij gebracht en ook persoonlijk gemaakt, aldus de Prinses van Oranje. „Het was heel voelbaar.”

Op de slotdag van het „intensieve bezoek” was Amalia opvallend ontspannen. Saba biedt dan ook een miniatuurwereld die alle bezoekers betovert, zoals de nog immer geliefde „koningin” Beatrix ervoer bij haar eerste bezoek als troonopvolgster in februari 1958. Dat is niet vergeten, zo merkte Amalia in gesprekken met oudere eilandbewoners. „Het was heel verrassend hoe op elk eiland wel iemand naar me toe kwam die zei: Zou u de groeten kunnen overbrengen aan uw grootmoeder?”

Onmogelijke weg

Beatrix arriveerde destijds per boot in de haven van Saba: het vliegveld was nog niet geopend, maar The Road was wel bijna klaar. Dat was de „weg die niet gebouwd kon worden”. Dat althans beweerden Nederlandse ingenieurs. De Sabanen dachten daar in 1938 anders over en twintig jaar later was de hoofdweg over het hele eiland klaar – het merendeel uit de rots gehouwen.

Het koninklijk gezelschap kreeg na aankomst op het piepkleine vliegveld –ook zo’n wonder van volhardendheid van de Sabanen– een kleurrijk verhaal te horen over de aanleg van The Road. Aansluitend werd die hele 14 kilometer lange weg ook afgelegd, van vliegveld naar haven en terug. Onderweg kon Amalia ‘proeven’ van het leven in deze kleine gemeenschap. Ze werd op het hart gedrukt om net als haar oma Beatrix vaak terug te komen. „Het zal nog wel wat bezoekjes duren voordat ik hier net zo soepeltjes rondloop als mijn ouders”, stelde de prinses echter vast.