Er liggen vermoedelijk nog duizenden mensen onder het puin. En de kans op het vinden van overlevenden neemt gestaag af door de ijzige temperaturen en gebrek aan drinkwater. Daarmee overtreft deze ramp in omvang naar alle waarschijnlijkheid de aardbeving van 1999 in West-Turkije. Toen waren ruim 17.000 doden te betreuren.

Snel oplopende aantallen slachtoffers vormen vaak het patroon bij dit soort natuurrampen. Na de eerste berichten over een zware aardbeving, druppelen ook de cijfers over doden en gewonden binnen. Die stijgen doorgaans pijlsnel als eenmaal de werkelijke omvang van het drama duidelijk wordt.

Datzelfde patroon doet zich helaas ook voor als het gaat om het aanwijzen van verantwoordelijken. Terwijl het zoeken naar overlevenden nog koortsachtig doorgaat en de periode van nationale rouw nog niet voorbij is, wordt in Turkije al volop met de beschuldigende vinger gewezen. Naar malafide bouwbedrijven, omgekochte ambtenaren en zelfs naar president Recep Tayyip Erdogan zelf.

Want de constructie van veel ingestorte gebouwen deugde niet. En dat is weer het gevolg van beknibbelen op de kwaliteit van bouwmaterialen. Niet omdat aannemers in Turkije niet zouden weten hoe je een betrouwbare constructie neerzet. Maar omdat veel geld van de aanbestedingen in de verkeerde zakken verdwijnt.

Ook politiek wordt de zaak meteen hoog opgespeeld. De Turkse oppositie houdt president Erdogan persoonlijk verantwoordelijk voor het drama. Hij had corruptie beter moeten aanpakken en meer belastinggeld moeten besteden aan een betere voorbereiding op natuurrampen als deze.

Het is op zichzelf begrijpelijk en menselijk dat het verdriet over het verlies van mensenlevens en over de enorme verwoestingen zich vertaalt in pogingen om schuldigen voor dit drama aan te wijzen. En de aantijgingen over laksheid en corruptie zijn voor een groot deel helaas ook terecht – met alle gevolgen van dien voor de slachtoffers van deze ramp.

Het is echter nu bepaald niet de tijd om geruzie over de verantwoordelijkheid de boventoon te laten voeren. Momenteel moet alle energie worden gestoken in het zoeken naar overlevenden en het helpen van de ontredderde bevolking, zowel in Turkije als in Syrië.

Op een later moment zal de discussie over falend overheidsbeleid, corruptie en andere wanpraktijken moeten worden gevoerd. In de hoop dat die concrete resultaten oplevert. De praktijk van de afgelopen decennia geeft echter weinig reden tot optimisme.

Hoofdredactie