Volgens de Europese regels zijn er twee soorten verblijfsvergunningen. De officiële vluchtelingenstatus geeft de meeste rechten. Een deel van de mensen komt daarvoor niet in aanmerking, maar wel voor een lichtere vorm van bescherming. Dit zijn mensen die in het land van herkomst bijvoorbeeld marteling of de doodstraf boven het hoofd hangt. Zij kunnen dan zogenoemde ‘subsidiaire bescherming’ krijgen.

CDA-Tweede Kamerlid René Peters stelt voor om dit onderscheid weer te gaan maken, net zoals België en Duitsland dat volgens hem al doen. „Dus dat we zeggen: u bent subsidiair beschermde. U gaat na één of drie jaar terug. Dat betekent dat het ook niet nodig is dat u uw familie laat overkomen, dat het ook niet nodig is dat u gebruikmaakt van alle sociale voorzieningen.”

Peters schat dat een kwart van de mensen die nu een verblijfsvergunning krijgen, aangemerkt zal worden als subsidiair beschermde. Dit heeft gevolgen voor hun mogelijkheden om te reizen, voor de huisvesting en er kunnen strengere regels gemaakt worden om familie over te laten komen. Het zal er volgens hem al met al toe leiden dat een „substantieel deel van de mensen” niet meer in aanmerking komt voor asielopvang, „waar mensen nu met de benen buiten hangen”.

Het CDA probeert met dit voorstel in het asieldebat volgens Peters het midden te zoeken tussen rechtse partijen die beweren dat de grenzen dicht moeten (”dat ga je niet voor elkaar krijgen”) en linkse partijen die zeggen „er kan niks en er mag niks”. „We hebben gewoon die luxe niet. Er is een levensgroot probleem”, zegt Peters.

„We moeten de instroom beperken. We zoeken dan naar een manier die kán, die mag, die ook andere landen al doen, die nog steeds hartstikke sociaal is en wel een concrete oplossing.” Toch erkent hij ook dat zijn voorstel niet het hele probleem met de te beperkte opvangcapaciteit zal wegnemen. Volgens de CDA’er zijn ook strengere bewaking van de Europese buitengrenzen en betere vluchtelingenopvang buiten Europa nodig.

Het onderscheid tussen de twee soorten bescherming bestaat in Nederland in theorie nog wel, maar heeft in de praktijk al twintig jaar geen praktische consequenties meer. Daar is voor gekozen omdat het leidde tot ingewikkeldere en vaak langdurige asielprocedures.