Wie door de straten van de stad loopt, kan niet om die werkelijkheid heen. Schoolkinderen pluizen vuilnis uit, op zoek naar spullen. Verkeerslichten werken niet, omdat accu’s eruit zijn gesloopt. Die zijn nuttig in de uren dat het stroomnet niets levert, en dat aantal uren beslaat inmiddels bijna een etmaal.

De troosteloosheid op straat doet je gauw naar binnen vluchten, maar daar zet de treurigheid zich voort in de verhalen van mensen – over hoe ze de eindjes aan elkaar knopen, of daar al lang niet meer toe in staat zijn. Christine, maatschappelijk werkster in de gezondheidskliniek Howard Karagheusian in de Armeense wijk Burj Hammoud, neemt me mee naar het appartementje van Anna (49) en haar man Hagop (54). De twee hebben drie dochters: Alina (30), Meghety (28) en Lenia (13). Het gezin is van Armeense afkomst en is zes jaar geleden uit de Syrische stad Aleppo gevlucht. Hun huis was daar verwoest door een regen van granaten en bommen.

We treffen enkel moeder Anna en dochter Meghety thuis aan. Vader is op zoek naar werk, Alina woont in Armenië. En Lenia? Die is vandaag elders ondergebracht. Het zal die middag vooral over haar gaan, een meisje met het syndroom van Down. Waardoor ze extra zorg nodig heeft die het gezin maar met grote moeite kan geven. Kalmeringsmiddelen bijvoorbeeld. Een loeiende sirene buiten maakt de oorlog in Syrië voor haar weer levensecht en daarop reageert Lenia dan panisch. Hoe kwetsbaar zijn gezinnen met gehandicapte gezinsleden! Later tref ik moeder Anna aan op een voorlichtingsbijeenkomst van de kliniek. Geboeid luistert ze naar de adviezen die Christine en haar collega’s geven en die zijn bedoeld om moeders te helpen deze boze tijden te doorstaan. Want daarvan is het team van de kliniek overtuigd: naast daadwerkelijke steun en medische zorg is voorlichting over hoe de gevolgen van de crisis zelf te lijf te gaan de beste en waardigste vorm van hulp.