De predikant van de presbyteriaanse gemeente in Aleppo had de afgelopen jaren alle reden om zijn biezen te pakken. De stad in het noorden van Syrië werd platgebombardeerd tijdens de burgeroorlog (2011-2019). Nog liggen grote delen in puin.

Wat ds. Nsier het meest is bijgebleven is een „terreuraanslag” op zijn kerk, waardoor het gebouw volledig vernield werd. Het meeste pijn deed iets anders. „Dat geen van de Orthodoxe Kerken ons onderdak bood.” Nsier vertelt dat hij daarop zijn huis heeft verbouwd om toch weer diensten mogelijk te maken. „Een paar tafels vertimmerde ik tot preekstoel.” Hij hoopt dat bij moslimterroristen de boodschap is overgekomen. „Jullie kunnen wel een gebouw opblazen, maar de gemeente van Christus niet.”

Dat laatste moet heel de stad weten, vindt Nsier. Ik spreek hem vanwege een project dat deel uitmaakt van de RD-actie: een medische kliniek. Gemiddeld trekt die zo’n 3000 bezoekers per maand. De kliniek kreeg de naam ”Kinderen van het Woord”. Om iedereen te laten weten dat het hier uiteindelijk draait om een medicijn van hogere orde, het Evangelie, legt ds. Nsier uit.

Artsen draaien er parttime en tegen een geringe vergoeding hun diensten. De nood onder inwoners is groot. Zo is er één uur per dag elektriciteit. Brandstof –om tijdens de winter mee te verwarmen– is onbetaalbaar en dat geldt ook voor eten. Medische hulp is al langer voor de meesten onbereikbaar.

De kerk is met haar kliniek volop dienend bezig, en: getuigend. Groei van het aantal bezoekers aan de kerkdiensten (van 40 in 2007 naar zo’n 200 nu) bevestigt de pastor in het vertrouwen dat God zijn werk zegent. Dat deed ook een moslimvrouw die tegen hem zei: „Jullie mensen van het Kruis zijn beter dan onze moslimleiders.” „Toen ik haar dát hoorde zeggen, wist ik: daarom wil God dat ik hier blijf.”