De lezingen die ds. Clements tijdens de coronatijd hield, zijn uitgewerkt in het boek ”Met pelgrim op reis”, uitgave van Den Hertog in Houten.

U kon uw catechisanten tijdens de lezingen niet ontmoeten. Ingrijpend voor een herder van de kudde?

„Het was niet mogelijk om catechisatie te houden. Toch wilden wij elkaar graag ontmoeten via een digitale verbinding. Wij zochten naar een thema dat alle groepen zou aanspreken en vonden die in de Christenreis. De avond bestond uit drie delen, de voorlezing van de tekst, de uitleg en de beantwoording van de vragen.”

Hoe is het digitale contact bevallen? Digitaal schept afstand, maar jongeren durven op afstand misschien ook iets dichterbij te komen?

„Deze vorm van elkaar ontmoeten is de jongeren mét hun ouders goed bevallen. Vaak deed het hele gezin mee. Het was een eenzame tijd waarin de scholen gesloten waren, dus zo’n ontmoeting, al was het digitaal, werd zeer gewaardeerd. Catechisanten die op de catechisatie stil waren, stelden nu zomaar een vraag. Zij vonden het prachtig wanneer hun vraag werd uitgetypt op het scherm.”

Is uw uitleg over de Christenreis breed aanvaard? Er is bij voorbeeld verschil van mening over de betekenis van de enge poort.

„Sommige uitleggers menen dat het geestelijk leven pas begint bij de enge poort. Zij zien wedergeboorte, geloof en vergeving samenkomen in die ene doorgang door de enge poort. Ik ben het daar niet mee eens. De Westminster Confessie, die in Bunyans dagen is ontstaan, laat het geestelijk leven beginnen bij de krachtdadige roeping. Wat de Westminster Confessie in paragraaf 10 hierover zegt, laat zich goed vergelijken met de geestelijke ommekeer van de pelgrim in de stad Verderf en niet pas bij de enge poort. Bij het verlaten van de stad krijgt hij ook een nieuwe naam. Hij heet voortaan Christen.

Vervolgens beschrijft de Westminster in paragraaf 14 hoe het geloof zich oefent. Het geloof „beeft voor dreigementen, wordt aangevallen en verzwakt, groeit tot een volle verzekerdheid door Christus en rust op Hem alleen voor de rechtvaardiging”. Deze geloofsgang wordt in de Christenreis op aansprekende wijze verbeeld. Met mijn catechisanten lees ik naast de Christenreis ook ”de gewone weg van de bekering” uit de Redelijke Godsdienst van Brakel (deel I, hoofdstuk 31, paragraaf VIII). De overeenkomsten zijn opmerkelijk.”

U doet in dit boek een appel op jongeren om de weg van deze pelgrim te gaan. Welk gewicht hangt daaraan?

„Van de Christenreis gaat een liefdevol appel uit om deze weg te gaan. Direct in het begin al spreekt de pelgrim zijn vrouw en kinderen aan om mee te gaan. Die liefdevolle nodiging klinkt door heel het boek. Tegelijk kent het boek een ernstige waarschuwing voor een menselijk geloof. Dat maakt het boek zo actueel. Keer op keer ontmoet Christen mensen die oppervlakkig over het geloof praten, zoals Plooibaar, Wereldwijs, Mondchristen en Onkunde. De gesprekken met hen zijn erg onderwijzend. Het gaat steeds weer over een geloof dat zich kenmerkt door vergeving zonder berouw, hoop zonder vrees, Evangelie zonder wet. Christen wijst hun de Bijbelse weg.”

Bunyan besluit met: „Het was maar een droom”. U zegt: „Het was géén droom! Het is de werkelijkheid. Er is een smalle weg die naar het leven leidt”.

„Velen vinden de dromen uit de Christenreis overdreven. Zou dat echt waar zijn? De Portier zegt tegen de pelgrim dat alle Bijbelheiligen over deze weg zijn gegaan. De beelden vertolken voor ons de Bijbelse boodschap: „Strijdt om in te gaan door de enge poort”.”

Ds. G. Clements over zijn lezingen uit de Christenreis