Toch even over die ondergang. Die dreigde toen moslimrebellen het overwegend christelijke dorp in 2014 veroverden en er vijf jaar lang de dienst uitmaakten. Ik hoor over ontvoeringen, executies, diefstal en onteigening. Het gebouw van de presbyteriaanse kerk werd doelbewust gedegradeerd tot een smerige opslagplek.

In 2019 kwam daaraan een eind toen het Syrische leger, geholpen door Russische troepen, de rebellen verdreven. Kharaba kwam vervolgens niet onder Syrisch gezag, maar kreeg te maken met een deal tussen Damascus, Russen en moslimrebellen. Ds. Farah belandde daarmee in een niemandsland waar hij met diverse partijen moest overleggen om dingen gedaan te krijgen. Die rol is hem wel toevertrouwd, energiek als hij is. Wat hem vooral drijft? Het christelijke karakter van Kharaba zien te behouden. Gemakkelijk is dat niet. Zo is de relatie met moslimbedoeïnen een moeizame. Die omringen het dorp van alle kanten en kunnen de terugkeer van christelijke families moeilijk verkroppen.

Hoe belangrijk is het voor de kerk om in zo’n situatie een eigen gebouw te hebben! Waar jong en oud terecht kan voor de eredienst, voor zondagsschool en verenigingsleven. Inmiddels draaien die dingen weer en ds. Farah weet zich een gezegend man. Wat hem zorgen baart? Het gebouw dreigt weg te zakken door een slechte fundering. Herstel (kosten 35.000 euro) is hard nodig. Het is dus ook letterlijk waar: met onze steun doen we wat de RD-actie beoogt: de kerk voor ondergang behoeden.