„Ere zij God in de hoogste hemelen.”

De engelen zongen eens vrolijk, toen de aarde op haar grondvesten neerzonk (Job 38). Nu hadden zij een stof tot zingen die oneindig heerlijker was. Zij worden daartoe opgewekt door hun reine liefde tot mensen en de zucht tot hun eeuwig behoud. Daarom prijzen zij God en zeggen (met zeggen, wil ik nog opmerken, wordt zingen bedoeld, zoals dit in Psalm 45:2 en meer andere teksten in die betekenis voorkomt): „Ere”, zo heffen zij aan, „zij God in de hoogste hemelen, en vrede op aarde, in de mensen een welbehagen.”

Ziedaar een lofzang, die, hoe kort ook in woorden, een rijkdom van zaken behelst. Sommige uitleggers verdelen deze lofzang in twee delen en nemen dan het laatste gedeelte ervan: „In de mensen een welbehagen”, voor het onderwerp dat hier wordt bezongen; en dan zou dit onderwerp: „In de mensen een welbehagen” strekken tot eer van God en tot vrede op aarde. Zo was dan het hoogste doeleinde van Jezus’ geboorte Gods heerlijkheid: „Ere zij God in de hoogste hemelen.” Gods eer drukt uit het overwicht van Zijn volmaaktheden, waardoor Hij alle schepselen oneindig overtreft. Daarom spreekt Paulus in Efeze 3:16 van een rijkdom Zijner heerlijkheid en de dichter zegt in Psalm 111: „De werken des Heeren zijn groot; zij worden gezocht van allen, die er lust in hebben; Zijn doen is majesteit en heerlijkheid.”

Ds. D.A. Detmar, predikant te Ede

(”Enige eenvoudige Godvruchtige oefeningen”, 1828)