Presbyteriaanse gemeenten in Syrië willen met medische post dienstbaar zijn in een verwoest land
Door wat er in Oekraïne aan verschrikkelijks gebeurt, zou je bijna vergeten dat in Syrië het er even erg aan toe ging. En soms nog aan toe gaat. Zo is de foto hiernaast niet van lang geleden, maar van deze zomer: een in puin gebombardeerd ziekenhuis in de stad Homs. Bleef het bij dit ene gebouw, dan was dat al erg genoeg, maar van tientallen ziekenhuizen en medische centra bleef geen steen op de andere. Ook vanuit die andere stad, Aleppo, kwamen beelden die laten zien hoe meedogenloos in Syrië werd afgerekend met het verzet. Vanuit de lucht werden ziekenhuizen platgebombardeerd. Niet één keer, maar geregeld.
Intussen wil je niet weten welke taferelen zich op ziekenzalen afspeelden zodra dat ronkend geluid van bommenwerpers aanzwelde. We gaan die verhalen horen wanneer straks artsen die er dienst deden, hun ervaringen met ons delen.
Syrië dus. Zoals u weet, draait het in de RD-actie om christenen in het Midden-Oosten, in het bijzonder om hen die in Noord-Irak, Libanon (Beiroet) en Syrië leven. De kerk in deze landen heeft het zwaar, dreigt zelfs te verdwijnen. In elk land zijn er weer andere omstandigheden die daar de oorzaak van zijn. Maar er zijn ook kansen om te overleven, en daar sluiten we ons graag bij aan.
Na Irak en Libanon (Beiroet) is het de beurt aan Syrië. Preciezer: het is tijd om christenen daar aan het woord te laten. Hun noden te leren kennen, en de uitdagingen waarvoor zij staan te weten te komen. Zo vraagt de Presbyteriaanse gemeente in Aleppo onze steun voor de medische post die ze draaiend wil houden nu medicijnen schaars zijn en medische zorg onbetaalbaar. De kerk in Homs wil graag een medische post beginnen; ook daar is een schreeuwend tekort aan zorg. Door zo’n post in het leven te roepen helpt de kerk broeders en zusters, én ze dient mensen in de omgeving: moslimgezinnen en -families. Die maken zo kennis met het christelijk geloof. Via zo’n kliniek worden ze als het ware tot het Leven geroepen.
Samengevat klinkt vanuit de kerken in Syrië de oproep om niet te blijven staren op al die verwoestingen, maar om mét hen te focussen op herstel. Omdat juist in deze tijd van crisis en catastrofe de kerk een kans krijgt naar buiten te treden en van betekenis te zijn. En zo te getuigen van haar Heere.
