We zijn in een van de armste buurten van Burj Hammoud, de Armeense wijk in Beiroet, Libanon. Na een stevige trappentocht, kloppen we aan bij het gezin Makoushian. Moeder Sossy (46) doet open. Hier woont ze met haar man Dikran (53), hun twee kinderen, Martha van 9 en Horhaness van 6. Opa en oma wonen bij hen in.

Taline bezoekt het gezin geregeld, en dat heeft zijn reden. In de anderhalf uur dat we binnen zijn, deelt moeder haar zorgen – die zijn groot en ingewikkeld. Zo leven ze van voedselpakketten die hier daar in de stad worden uitgereikt. Stroom is er twee uur per dag. Wie meer wil kan ampéres kopen voor astronomische bedragen. De Makoushians rest niets anders dan in die twee uur alles te doen wat elektriciteit kost, ook al moet dat ’s nachts. Water komt nog wel uit de kraan. Er zit zand in, laat moeder weten.

Onderling zijn er grote spanningen. Vader is ziekelijk en zit zonder werk. Moeder moet met schoonmaakwerk wat verdienen. Oma zorgt dan voor de kinderen. Kleindochter Martha ligt geregeld overhoop met oma, zo erg dat het meisje geregeld op straat zwerft. Horhaness geeft ook zorgen. De jongen lijdt aan epilepsie. Omdat er geen geld is voor medicijnen leidt dat tot ontreddering in huis.

Hoeveel moeite kan een mens verdragen? Taline trok zich die vraag aan en besloot bij het gezin betrokken te blijven. Martha kon ze plaatsen op een internaat en ook haar broertje werd elders ondergebracht. De kerk betaalt zijn medicijnen. Moeder ontvangt af en toe vouchers om groente, fruit en soms wat vlees te kopen. Talines werkwijze kenmerkt die van alle maatschappelijk werkers van de Armeense protestantse kerk in Beiroet. Niet afstandelijk, maar betrokken. Niet voor één keer, maar langdurig. En niet hautain, maar respectvol. Daar gaat een krachtig christelijk getuigenis vanuit. Daarom willen we dit werk steunen. Helpt u mee?