Dat mag iedereen vinden. Maar ik vind het zeker niet. In september begint ik alweer iets op te leven. De ergste hitte, uitzonderingen daargelaten, is dan namelijk weer voorbij. In oktober, de maand met het allermooiste licht, wordt m’n stemming nog beter. Wat kan het verval, het scheiden schitterend zijn. Maar november spant voor mij de kroon. Alles in de natuur neemt de aanloop naar de winter. En ook al stellen die winters in onze contreien helaas meestal niet veel meer voor, wínter is het. De herfststormen doen de bladeren als confetti van de bomen vallen. Waar eerst de bomen verkleurden van groen naar geel naar rood en bruin, is het nu alsof de aarde door de vallende bladeren van een nieuw, kleurig tapijt wordt voorzien.

Wat hou ik van de herfst. Maar altijd bedenk ik zo ergens eind november tot m’n schrik dat ik er tóch weer te weinig van geniet. Van die aarzelende nevels boven de weilanden in de ochtend. Van de koeien die ineens geen poten meer lijken te hebben en op de mist door het land drijven. Van de verstildheid, de kille ochtendlucht, de geurende, natte bosgrond. Van het moment waarop je de huisdeur achter je dicht trekt en ineens iets ruikt wat je doet denken aan vroeger. Aan daar en toen. Zeker, dat kan ook in de zomer, maar het overkomt mij eigenlijk alleen in de herfst of winter.

Tijdens een verplichte wandeling –want zó gezond– even stilstaan en luisteren naar wat er níét te horen is. Nee, geen koptelefoon met muziek of een podcast of wat dan ook. Zonde van de stilte. Van het zachte suizen van de wind door de steeds kaler wordende boomtoppen. Even niet hóéven aanstaan, niet hóéven praten. Van gewoon in het hier en nu zijn. Genieten van dat wat ís.

Het valt me niet mee, als ik eerlijk ben, dat leven in het nu. Want het nieuws, de telefoon, de mail, de appjes…

Nu even niet.

Want voor je het weet, is de herfst weer voorbij.