Over de ijdelheid van politici en journalisten
Toen ik ruim 25 jaar geleden bij het RD in dienst kwam, maakten ervaren collega’s het me al snel duidelijk: een journalist schrijft nooit ”ik”.
Politiek redacteur Addy de Jong beschouwt in Wandelgangen wekelijks de Haagse politiek.
Toen ik ruim 25 jaar geleden bij het RD in dienst kwam, maakten ervaren collega’s het me al snel duidelijk: een journalist schrijft nooit ”ik”.
Een leuke, opbeurende kant aan verkiezingen is dat ze zelden verliezers opleveren. De kiezers kunnen een partij zo hard niet in het gezicht slaan, of de partijleider in kwestie ziet op de uitslagenavond lichtpuntjes.
Belangrijk, zo’n regeerakkoord? Ja en nee. Ja, omdat in dat boekwerkje van zo’n vijftig pagina’s alle plannen van het kabinet voor de komende drie of vier jaar zijn vastgelegd.
Minister Bruno Bruins (Medische Zorg) was er een paar jaar terug snel klaar mee. Wilde D66-Kamerlid Vera Bergkamp een wet tegen homogenezingstherapieën? Híj ging dat niet doen. Hij zag er het nut niet van in. Voor het bestaan van zulke therapieën was in Nederland weinig bewijs, stelde Bruins. En die homo die er mogelijk aan onderworpen zou zijn geweest, had aan bestaande wetgeving genoeg om zijn recht te kunnen halen
Bijna euforisch waren ze donderdagmiddag, de vier verdedigers en de vele voorstanders van de initiatiefwet tot afschaffing van de vaste beraadtermijn bij abortus. Een schouderklopje, een boks, vrolijke gezichten.
In de werelden van GroenLinks-Kamerlid Ellemeet en PvdA-politica Ploumen staat het recht op vrije abortus allerwegen zwaar onder druk.
Wat is er eigenlijk mis met lobbyen? Niks, vinden de lobbyisten zelf. „Stelselmatig invloed uitoefenen op beleidsmakers bij bestuursorganen”, luidt een definitie. En inderdaad, dat mag.
Nee, de eerste Nederlandse islamitische volksvertegenwoordigers zijn ze niet. Die eer viel in 1933 al te beurt aan het communistische Kamerlid Roestam Effendi. Waarna, begin deze eeuw, nog vele andere volgden.
Nee, op een spannende regeringsverklaring gaat premier Rutte ons komende week vast niet trakteren. Hoe zou dat ook kunnen?
Het klinkt misschien raar na een formatie die veel te traag verliep. Toch is dit één van de beste dingen die de Kamer, die donderdagavond op reces ging, zich voor 2022 kan voornemen: serieus werk maken van slow politics. Meer presteren door minder te doen.