Stel nu eens dat je als Kamervoorzitter of als gewoon parlementariër de uitlatingen van een collega-volksvertegenwoordiger afschuwelijk vindt, volstrekt ongepast, onoorbaar en zelfs levensgevaarlijk. Wat kun je daartegen dan ondernemen?

„Ik heb gisteren geen bedreiging gehoord”, twitterde donderdag PVV-leider Wilders. En gelijk had hij.

„Ik zeg wat ik denk en doe wat ik zeg”, was het motto van wijlen Pim Fortuyn. Boodschap: wie een rechtlijnig politicus zoekt, moet bij mij zijn. Ik heb geen dubbele bodems, zeg nooit A en doe daarna juist B. En ik stem nooit ergens voor terwijl ik eigenlijk tegen ben.

Natuurlijk zitten er gevaren aan. Met zogeheten deepfakes: gemanipuleerde video’s waarin politici iets anders zeggen dan zij in werkelijkheid zeiden, kunnen massa’s mensen bedrogen worden.

Waar iemand in andere bestuursgremia soms de optie heeft blanco te stemmen, heeft een Kamerlid die mogelijkheid niet.

Eindelijk, eindelijk heeft politiek Den Haag de schermutselingen over wie met wie wil praten achter zich gelaten.

Even stonden ze bij de ChristenUnie, donderdagmiddag, paf. Huh?! Had informateur Remkes dat, in een toelichting op zijn eindrapport, echt gezegd? Dat zij thema’s als de voltooidlevenwet van D66 tot een vrije kwestie wilden maken?

Hoe moeten we het aftreden van Sigrid Kaag als minister van Buitenlandse Zaken nu eigenlijk zien en beoordelen?

„Dag Esther, je vroeg me hoe het gaat met de formatie. Nou, in één woord: slecht. Ik zal het je kort proberen uit te leggen.”

Veel in dit ondermaanse is relatief. Nee, niet alles. Er bestaan, gelukkig, vaste waarden. De kracht van veel beweringen hangt echter sterk af van de hoek van waaruit je kijkt. Twee voorbeelden uit het formatieproces van de laatste tijd.