Kardinaal Eijk had nauwelijks iets gezegd over de geldigheid van de leer en de vervloekingen van het concilie van Trente, of er brak een storm aan kritiek los. Protestanten reageerden boos, rooms-katholieken verrast, terwijl anderen vonden dat er niets aan de hand was. Een terugblik.
Kardinaal Eijk heeft het geweten dat hij het publiekelijk voor de leeruitspraken van Trente heeft opgenomen. Wat is hem allemaal niet verweten? Toch bleef hij –wellicht enigszins ongenaakbaar– op zijn standpunt staan: „Hier sta ik, ik kan niet anders!” Mogelijk kunnen wij protestanten op dit punt nog iets van hem leren.
UTRECHT (RD). De uitspraken van kardinaal Eijk over het concilie van Trente hebben nu ook internationaal de aandacht getrokken.
UTRECHT. Kardinaal Eijk gaat niet in op de uitnodiging van dr. A. J. Plaisier, scriba van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN), voor een gesprek over het concilie van Trente.
UTRECHT. Er is ophef ontstaan over uitspraken van kardinaal Eijk over de leer en de vervloekingen van het rooms-katholieke concilie van Trente. Sommige protestanten voelen zich „geschoffeerd”, maar volgens anderen is er niets aan de hand. „Deze uitspraken kun je van Rome verwachten.”
Zowel protestanten als rooms-katholieken zijn geschrokken van het interview met aartsbisschop Eijk dat deze krant vorige week publiceerde. Daarin zei de leider van de Nederlandse kerkprovincie onomwonden dat de besluiten van het concilie van Trente nog onverkort gelden.
Kardinaal Eijk is er duidelijk over: de geloofswaarheden die het concilie van Trente in de 16e eeuw vaststelde, zijn nog „onverkort” van kracht. En dat geldt ook voor de vervloekingen die de kerkvergadering uitsprak over degenen die deze leerstukken verwerpen. Zoals de protestanten.
De theologen van de universiteit van Leuven schaarden zich in de zestiende eeuw achter de veroordeling van het reformatorische gedachtegoed op het Concilie van Trente (1545-1563). De publicatie van de decreten van Trente zorgde echter mede voor de Opstand in de Lage Landen tegen Spanje. Een expositie in Leuven brengt de gespannen verhouding tussen Trente en de Lage Landen in kaart.
Het Concilie van Trente staat bekend om zijn harde veroordelingen van de hervormers. Maar het bewerkte ook een herleving van prediking en spiritualiteit, zegt prof. dr. John O’Malley. „Het veroordeelde geen personen, maar opvattingen. Een unicum in de toenmalige Katholieke Kerk.”
TRENTE. De Rooms-Katholieke Kerk zette 450 jaar geleden een punt achter het concilie van Trente (1545-1563), een van de belangrijkste kerkvergaderingen in de geschiedenis van het christendom. Het Amerikaanse netwerk The Gospel Coalition vindt dat evangelicale christenen negen dingen over het concilie zouden moeten weten: