In Egypte had Ibram Tawadrous (34) een druk bestaan, een ruim huis en een goed inkomen. Inmiddels is hij twee jaar met zijn gezin in Nederland. In het asielzoekerscentrum (azc) in Luttelgeest heeft hij het idee dat zijn leven stilstaat. „We kunnen alleen maar wachten.”
Als vooruitgeschoven posten zijn het vaak (jonge) mannen die naar Europa vertrekken. Vaak via de Balkanroute, soms via de veel gevaarlijker Italiëroute. Op deze pagina twee verhalen die passen in het algemene beeld, maar tegelijk heel verschillend zijn. De overeenkomst: de hoofdrolspelers laten alles achter, zonder garanties voor de toekomst.
In Syrië hadden ze in materieel opzicht aan niets gebrek, maar ze voelden zich er niet langer veilig. Daarom besloten Samuel en Yuliana met hun twee dochters het land te ontvluchten. In Kampen hebben de christelijke vluchtelingen inmiddels hun draai gevonden. „Dit is het Jeruzalem van Nederland.”
Kamiran Salem Jalas (29) uit Stadskanaal, afkomstig uit de jezidigemeenschap in Irak, heeft niets meer van zijn familieleden gehoord sinds hun dorp anderhalve maand geleden onder de voet werd gelopen door strijders van Islamitische Staat (IS). „Ik weet niet of ze nog leven en waar ze dan zijn. De onzekerheid is heel groot.”
Gevlucht uit Syrië, kwam Hord Wbi (27) terecht in het asielzoekerscentrum (azc) in Luttelgeest. Hij heeft inmiddels een verblijfsvergunning, maar nog geen woning. „De tijd dat ik moest wachten op de uitslag over mijn asielaanvraag was het zwaarst.”
Overdag zwierven ze over straat, ’s nachts sliepen ze in de daklozenopvang. Voor Wubbo (44) en Cor (58) is dat nu verleden tijd. Begin dit jaar knapten ze een „uitgeleefd studentenhuis” in Groningen op. Sindsdien wonen ze met plezier in Mien Aigen Hoes, buddyhuis voor ex-daklozen.
tekst Bert Monster
beeld Sjaak Verboom
Het aantal daklozen in Nederland blijf stijgen. Onder hen zijn steeds meer mensen die door schulden en werkloosheid hun woning kwijtraakt. Ook Arjan van Lith (42) verloor na zijn ontslag z’n huis. „Ik ben een autodidact. Als ik een extra opleiding had gedaan, was ik waarschijnlijk nooit dakloos geworden.”
Na een veelzijdige loopbaan zwierf hij als dak- en thuisloze door de straten van Rotterdam. Inmiddels klom Jovino Brito uit het dal. Nu leidt hij als gids mensen rond door de Maasstad en vertelt hij onderweg zijn persoonlijke verhaal.
ZWOLLE. In de jaren dat hij dakloos was bood het Leger des Heils hem steun. Nu Michel Fakkeldij (34) zijn leven weer op de rit heeft, wil hij graag iets terugdoen voor de hulporganisatie. Daarom rijdt de Haarlemse fietsenmaker op zijn mountainbike een sponsortocht door het land.