„Over het Nederlandse protestantisme is al veel verzameld, maar met betrekking tot de voormalige koloniën valt er nog veel te schatgraven.” Dat zei dr. Hendrik E. Niemeijer woensdag in Amsterdam tijdens een lezing over zijn zoektocht naar archieven van protestantse en rooms-katholieke kerken in Indonesië.

Indonesische kerkleiders vinden jaarlijkse herdenkingen belangrijk. Ook buiten de eigen regio. Als er tenminste geld is om er een paar dagen tussenuit te gaan. Deze maand is de Theologische Hogeschool te Jakarta (STTJ) aan de beurt. Hij viert zijn 75-jarig bestaan. Dan volgt begin volgend jaar de Gemeenschap van Kerken in Indonesië (PGI) die dan zestig jaar bestaat.

In de metropool Jakarta met 13 miljoen mensen verrijst de laatste jaren het ene na het andere gigantische warenhuis: mega-malls. Dit zijn populaire trekpleisters voor de Indonesische middenklasse. Juist in het weekend. Omdat veel mensen toch naar een mall gaan –ook op zondag– kunnen er net zo goed ook kerkdiensten worden gehouden. Evenals in andere veilige plaatsen zoals hotels, kantoorgebouwen, en zelfs autoshowrooms.

Achter de oude Willemskerk (Gereja Immanuel) in Jakarta houdt de synode van de Protestantse Kerk van Westelijk Indonesië (GPIB) kantoor. Deze witte koepelkerk verrees ooit voor de koloniale elite die woonde rondom het Koningsplein. In 1948 werd de GPIB zelfstandig van de Protestantse Kerk van Nederlands-Indië (PKNI), de Indische kerk. De GPIB is op Java en Sumatra nog steeds een diasporakerk.

Op een heuvel even buiten het Manado is een 30 meter hoog Christusbeeld opgericht. De schatrijke Indonesische vastgoedmagnaat Ciputra markeert hiermee de nieuwe luxewoonwijk Citraland. Economisch gaat het voor de wind met de provincie Minahasa, de meest noordelijke punt van Noord-Sulawesi. Hoe staat het er kerkelijk en geestelijk voor, nu de protestantse kerk van Minahasa haar 75-jarig bestaan viert?