Het nieuws sloeg in januari in als een bom in huize De Vos. Andrea’s vader bleek non-hodgkin te hebben, een ernstige vorm van lymfeklierkanker. Alles werd daardoor opeens anders, weet de leerlinge van het Calvijn College in Krabbendijke nog. „Ik vond het helemaal niet belangrijk meer om de afsluitende opdrachten voor vmbo-4 te maken. Als ik thuiskwam, belandde mijn schooltas in een hoekje. Ik had andere dingen aan mijn hoofd die mijn aandacht opeisten.”
Andrea’s cijfers gingen door haar gebrek aan inzet achteruit. „Vijf weken geleden had ik tentamens. Ook de cijfers die ik daarvoor kreeg, vielen erg tegen.”
Met hulp van haar vrienden en familie wist de leerlinge van het Calvijn College nog wat voldoendes binnen te slepen. Toch zal ze deze examenperiode nog even flink aan de slag moeten. „Ik sta nu voor drie vakken onvoldoende.”
Bezoek
Ze probeert zo veel mogelijk te leren, maar dat is niet altijd makkelijk. „Mijn vader ligt nu in het ziekenhuis in Rotterdam voor chemokuren. Het liefst ga ik zo veel mogelijk naar hem toe. Maar wat gaat er voor, mijn examens of mijn vader? Gelukkig had ik afgelopen week alleen op maandag en dinsdag examen en was ik de rest van de week vrij.”
Ook is haar concentratie soms ver te zoeken. „Mijn gedachten zijn vaak bij mijn vader. Ik moet me er echt toe zetten om te gaan leren.”
Toch is Andrea vast van plan te gaan slagen. „Ik weet zeker dat mijn vader dan trots op me is, zeker als ik het voor elkaar krijg om te slagen in deze situatie. En dat wil ik heel graag doen: hem trots maken.”
Onzekerheid
Het moeilijkst aan de situatie thuis vindt Andrea het dat ze niet weet of hij zal genezen. „En het duurt nog heel lang voor we meer weten. De dokter heeft gezegd dat hij er goede hoop op heeft, omdat eerdere chemokuren goed waren aangeslagen. En we bidden elke dag voor hem. God hoort alles, dus ook ons gebed. Dat is fijn: dat er altijd Iemand is naar Wie je toe kunt gaan, waar je ook bent en wat je ook doet.”
De ziekte van haar vader heeft haar veranderd, zegt Andrea. „Ik maak me niet meer zo druk over kleine dingen. Ook heb ik ontdekt dat het niet vanzelfsprekend is dat je leven over rozen gaat. Soms heb ik vragen. Waarom overkomt óns dit, denk ik dan. Erge dingen gebeuren voor je gevoel altijd bij een ander, maar nu worden we met onze neus op de feiten gedrukt.”
