Rouw in Urk

Urk beleeft een dag van diepe rouw. Terecht dat de pers op afstand wordt gehouden, want Urk is dinsdag, bij wijze van spreken, heilige grond. Vanwege het intense verdriet om de dood van Dirk, maar ook vanwege de vele waaroms rond deze tragedie. Om die reden is het goed dat buitenstaanders hun plek weten en afstand houden. Tegelijkertijd is het juist nu belangrijk dat Nederland weet dat Urk rouwt. En vooral: dat christelijk Urk rouwt. Om iets mee te beleven van wat het christelijk geloof vermag in tijden van verdriet en radeloosheid. Om iets te ervaren van het krachtenveld van Gods Geest, als troost van mensen tekortschiet, ieder mensenwoord er een te veel is. Als christenen zwijgend Gods troost zoeken, verwachten en ervaren.

Dat is temeer van belang vanwege de betweters, die de afgelopen dagen opdoken. Zo zagen op internet christenhaters hun kans schoon met deze vraag: Urk, is dat niet het christelijke bolwerk, en daar gebeurt dit? Kennelijk zijn deze lieden vergeten dat zij –en niet de kerk– het belijden over de mens die tot alle kwaad geneigd is, overboord hebben gezet als zijnde ergerlijke nonsens. En wat te denken van Haagse politici die meteen munt uit deze zaak willen slaan door voor de daders harde straffen te eisen.

De christelijke gemeente trekt vandaag op haar manier de nodige lessen. Dat doet ze, staande op de dodenakker, al eeuwen. Ze heeft er zelfs een vaste uitdrukking voor: de Heere God heilige deze roepstem aan ons aller hart. Tegelijkertijd is het zaak deze oproep meer te laten zijn dan een traditionele formule; een zin die niet enkel van invloed is op hoe wij tegen onze dood aankijken, maar ook hoe we het leven zien en inrichten.

Laat Urk ons vanaf morgen stilzetten rond deze vraag: Wat doen wij anno 2009 onze jeugd aan? Zijn we niet bezig hen aan hun lot over te laten, waardoor de kans op uitwassen als deze steeds groter wordt? Lijkt een groot deel van onze jeugd niet op huisdieren die in vakantietijd vastgebonden aan een boom zijn achtergelaten door hun baasjes? Daar spreken we terecht schande van, maar gaan wij op die manier ook niet met onze jongeren om? Het ontbreekt hun materieel aan niets; geestelijk en emotioneel aan alles. Omdat volwassenen, druk als ze zijn, hen ten diepste als bijzaak beschouwen.

Biologisch zijn ze op weg naar de volwassenheid, maar geestelijk worden ze door al die drukke volwassenen nooit uitgeleid uit het diensthuis van puberale begeerten en fantasieën. Ronddolend in de woestijn van het leven, is de straat hun oase, en zijn het de bijbaantjes die hun de meest verlokkende fata morgana’s voortoveren. Intussen zijn het levens waarin van alles en nog wat uit zijn verband hangt. Hoog tijd om ons hierover ernstig zorgen te gaan maken.

Alleen nu even niet. Vandaag buigen we het hoofd. En leven we mee met het getroffen gezin en met de geschokte families.

Rouw in Urk

Opinie

RD.nl in uw mailbox?