Heneitjes

Het was een mooie ochtend. De vrouw die voor me stond bij de kaaskraam op de markt, oud en breekbaar, grijze jas, dito kapsel, had de kaasboer –zoals waarschijnlijk wekelijks– deelgenoot gemaakt van haar beslommeringetjes en de daaraan verbonden ongemakken. Hij knikte –zoals waarschijnlijk wekelijks– meelevend en vouwde haar halve pondje belegen netjes in een kaaspapiertje. Daarna pakte hij een doosje eieren – een half dozijn. „Doosje heneitjes erbij? Omdat u m’n tiende klant bent.” Dat leek mij een leugen, want de ochtend was niet jong meer en de beste man boert prima, maar ik vond het wel een lieve leugen.