Bethanië aan de Sasdijk

Deze week trok ik uit de stapel een grote envelop. Over de inhoud daarvan wil ik hier iets vertellen. Het betreft de herinnering aan een oude vriend. Het is dit jaar alweer een kwarteeuw geleden dat hij overleed, 97 jaar oud. Hendrik Dubbeld uit Middelharnis.

Hij was een klein en schriel mannetje. Daarom noemden de mensen in het dorp hem meestal Hendrikje. Hij was één van de drie. Samen met zijn zussen Jannetje en Huibertje woonde hij aan de Sasdijk, even buiten het dorp. Ooit was dat het ouderlijk huis geweest. Ze bleven er totdat ze midden jaren zeventig naar het rusthuis De Goede Ree gingen. Tot een huwelijk is het bij geen van de drie ooit gekomen. Ze hadden genoeg aan elkaar. Hendrik was mandenvlechter en zijn zussen assisteerden hem daarbij. Er was op het eiland een goede markt voor hun producten. In de landbouw. Of in het dagelijks gebruik.

Ze leefden gedrieën genoeglijk en uiterst sober, op het karige af. Ds. N. de Jong, die rond 1950 de christelijke gereformeerde kerk van Middelharnis diende, noemde hen steevast „Martha, Maria en Lazarus.” Ze leefden als die drie. Ieder van hen, en ook samen. De vreze des Heeren was er te proeven.

Hendrik had in z’n hele leven de gewoonte veel op te schrijven. Tot zijn nalatenschap hoorde dan ook een grote stapel schriften. Gevuld met citaten van oude schrijvers en veel gedichten. Ook herinneringen van vroeger, toen ”Menheerse” nog een vissersdorp was. Maar vooral gaf hij erin uiting aan wat er in zijn hart en in dat van „de zussen” leefde.

Ik benut de gelegenheid iets door te geven uit die oude schriften. Eerst maar iets van Hendrik over zichzelf. „Ik heb nu een hoge leeftijd, en al is het zo dat de Heere van mijn jeugd af veel bemoeienissen met mij gemaakt heeft, toch moet ik nog zeggen: Heere, wat heb ik er nog weinig van geleerd. Zou één van de oorzaken daarvan niet wezen onze natuurlijke tegenstand tegen het werk Gods? O, ik weet wel, de Heere komt Zijn volk ervoor in te winnen, maar de ervaring van al Gods volk is: het vlees begeert tegen de Geest. En moeten we niet erkennen dat we die lieve Geest nog zo dikwijls bedroeven? Wel voornamelijk door ons ongeloof. Het voornaamste en liefste werk van die Geest is immers de dierbare Borg, die wij door Gods genade liefhebben omdat Hij ons eerst heeft liefgehad, te verheerlijken... Het is de ervaring van al Gods volk dat ze geen ogenblik staande kunnen blijven. Maar ze worden in de kracht Gods bewaard door het geloof tot de zaligheid.”

Begin januari 1982 stierf zus Jannetje. „Na lang lijden en verbeiden”, zoals Hendrik en Huibertje op de rouwkaart lieten afdrukken. Een week later tekende hij over haar op: „Wat heeft zij het dikwijls tegen mij en anderen gezegd, toen ze nog spreken kon: Ik verlang zo naar Huis. Nu zijn de vleselijke banden wel verbroken, maar geestelijke banden kan de dood niet verbreken, want die zijn eigen aan het nieuwe leven, door Gods Geest tot stand gebracht. En al wat God werkt, zal juichen tot Gods eer. Hier in de tijd nog met veel tekort, maar eens volmaakt, als hetgeen hier in het leven met de Heere nog dikwijls tot een belemmering was, zal weggenomen zijn. We hoorden haar nogal eens zeggen: Als ik ga sterven, dan leg ik mijn zondige handen in de doorboorde handen van mijn dierbare Borg, Die mij met God verzoend heeft, en dan kom ik zeker thuis!”

Reageren? welbeschouwd@refdag.nl

Bethanië aan de Sasdijk

Opinie

RD.nl in uw mailbox?