Ds. M. Golverdingen: Elke preek was een geschenk

Sinds zijn emeritaat woont ds. M. Golverdingen –samen met zijn vrouw– in een appartement in Dordrecht, op drie hoog. Hij lijdt aan de ziekte van Parkinson.

Op 5 juni 2016 werd hij op de preekstoel in Oudemirdum getroffen door een duizeling. Een half jaar eerder hadden specialisten hem al geadviseerd om te stoppen met preken. „Dat kwam hard aan. Maar ik mocht het in de hand des Heeren overgeven, ziende op de weg die Hij met mij gegaan was.”

Ds. Golverdingen heeft, zegt hij, een vrij groot aantal beperkingen. „Die zie je aan de buitenkant niet, maar ze zijn er wel. Ik kan geen handtekening meer zetten. Dat wordt een onleesbare krabbel. Ik heb moeite met lopen, struikel gauw, val weleens. Ik kan niet autorijden, niet meer fietsen, ik praat moeilijk, en langzaam. Ik heb een lichte pijn in mijn hele lichaam.”

Hij heeft goede dagen en minder goede dagen, zegt hij. Vandaag is het een minder goede dag. Maar het interview mag wel doorgaan, al praat hij vertraagd en in korte zinnen. „De ziekte is redelijk stabiel. Maar beter wordt dit niet. Het kan alleen maar achteruitgaan. Er is geen perspectief op genezing.”

Dat hij niet meer preken kan, valt hem zwaar. „Ik heb mijn halve leven mogen preken. Preken doe je in opdracht van de grote Zender. En daarom gebeurden er onder de preek weleens wonderen. De opening van het Woord kwam van boven. Hij schonk verstand en wijsheid. Maar voor mij is het dienstwerk voorbij. Ik heb er vrede mee, zij het met een zekere weemoed.”

Ds. Golverdingen herdenkt deze donderdag dat hij veertig jaar geleden in de gereformeerde gemeente te ’s-Gravenzande werd bevestigd in het ambt van predikant. „Predikant zijn, dat is een verwaardiging. Want wie is tot deze dingen bekwaam? Ik ben slechts een nietig instrument geweest in Zijn hand. God gebruikt geen engelen om Zijn Koninkrijk uit te breiden, maar mensenkinderen. Daarom is er over ds. Golverdingen geen goed woord te zeggen. God alleen zij al de eer.”

Wat blijft er over?

„Een paar kleine dingen, waar ik me over verwonderen mag. Soms krijg ik een brief van iemand die ik helemaal niet ken. Dan schrijft zo iemand dat hij of zij daar of daar onder mijn prediking een zegen van boven heeft ontvangen. Dat is mij dan tot verwondering.”

De Heere schikt hem, zo zegt hij het, nog enkele kleine taken toe die gedaan mogen worden. Op verzoek schreef hij een inleiding voor de hertaling door Cor Bregman van een werkje van Theodorus van der Groe. Op verzoek van prof. dr. H. J. Selderhuis schreef ds. Golverdingen een hoofdstuk over de taak van de scriba door de eeuwen heen, voor het nog te verschijnen ”Handboek voor gereformeerd Kerkrecht”.

Ds. Golverdingen schreef onder meer een scriptie (2004) en een dissertatie (”Vernieuwing en verwarring”, 2014) over de geschiedenis van de Gereformeerde Gemeenten. Het is de kerk die hem lief is. „Ik zie mijn kerkverband als een deel van Sion. Niet meer en niet minder. De Heere heeft mij daar een plaats en een taak gegeven. Ik voel mij door genade een vriend en een metgezel van allen die Zijn Naam ootmoedig vrezen.”

De kerkmuren zijn voor u niet hoog.

„Ds. G. H. Kersten had gelijk toen hij zei dat de Gereformeerde Gemeenten de kerkelijke verdeeldheid wel als zonde moeten blijven zien. Dat besef is tanende, vrees ik. Ik heb 22 jaar lang in het interkerkelijke bestuur van de Vereniging voor Gereformeerd Schoolonderwijs gezeten. Dat gaf mij veel genoegen. Zonder liefde voor je eigen kerk en zonder een gezond stuk kerkelijk besef ben je niet in staat het gesprek met de ander aan te gaan. Ik heb geestelijke broeders in andere kerkverbanden. Ik zag geestelijke verbondenheid over de kerkmuren heen. De kerkmuren zijn bij mij niet hoog. Ik had alleen niet zoveel tijd er vaak overheen te kijken.”

U heeft vele functies bekleed in het kerkelijk leven. Hoe moeilijk is het om nu aan de zijkant te staan?

Met een welgemeende lach: „Alles gaat zonder Golverdingen gewoon door. Ik ben 78 jaar. Het is goed. Ik ben er rustig onder. Tenminste, bijna altijd. Ons leven is eindig. Dat weten we. Het is een grote genade als je door Gods goedheid weleens vooruit mag kijken. Dat mag ik soms doen. Als ik terugkijk, denk ik: „Heere, gedenk niet meer aan ’t kwaad dat wij bedreven.” Als ik vooruitkijk, denk ik aan wat komen zal, dat de zonde er niet meer is, hoe Gods kinderen God zullen verheerlijken op een wijze die hier niet onder woorden te brengen is.”

Vergezicht

Veel zit ds. Golverdingen het maatschappelijk en kerkelijk leven te overdenken. Veel is er wat hem zorgen baart. „Het gaat niet goed met deze wereld. Maar de Schrift reikt op zoveel plaatsen stof tot overdenking aan over het komende Koninkrijk. Het gaat met deze wereld niet goed. Maar met de Kerk gaat het goed. Want God regeert. Als het geloof de ziel in beweging brengt, zie ik momenten van dat schone vergezicht. We hebben hier geen blijvende stad. Wat een zegen.”

Ds. M. Golverdingen

Marinus Golverdingen werd op 18 mei 1941 in Stolwijk geboren. Hij volgde de kweekschool in Gouda en werkte in het onderwijs en in het jeugdwerk. Als predikant diende hij de gemeenten ’s-Gravenzande, Utrecht, Slikkerveer, Groningen, Gorinchem, Boskoop en Waarde. Hij schreef onder meer publicaties over ds. G. H. Kersten en Willem Teellinck. Historisch onderzoek naar de geschiedenis van de Gereformeerde Gemeenten leidde tot zijn scriptie ”Om het behoud van een kerk” (2004), de dissertatie ”Vernieuwing en verwarring” (2014) en de publicatie ”Geschiedenis van een scheuring” (2016). Sinds 2011 is ds. Golverdingen met emeritaat.

Ds. M. Golverdingen: Elke preek was een geschenk

Kerk & religie

RD.nl in uw mailbox?