Ik loop er dagen mee rond. Steeds komt haar situatie bij me boven. Ik bid voor haar. En besluit dan een kaartje te sturen. Om haar te laten weten dat ik aan haar denk.

Ik zoek in ons doosje met kaarten. Van harte beterschap? Nee, dat is het niet. Een fruitmand of bloemen? Te tuttig. Iets met een landschap? Tja. Het wordt iets heel neutraals uiteindelijk, met een Bijbeltekst, waaruit ze troost kan putten.

Op de envelop komt haar naam. Een adres kom ik via via te weten. En we blijken nog postzegels te hebben, ooit gekocht via Woord en Daad. Dat het liklaagje inmiddels is vergaan en ik op zoek moet naar een lijmstift zegt genoeg over het aantal kaarten dat ik stuur.

Dan komt het moeilijkste deel: wat zet ik erop? Als eerste de aanhef. Beste? Lieve? Hoi? Of: Goedemiddag? En bovenal: wat wens je iemand toe die mogelijk niet lang meer te leven heeft?

Uren later is de kaart nog altijd leeg. En als ik het eten klaar moet gaan maken, belandt hij op de kast. Met een pen ernaast. Een week later ligt hij daar nog.

Waarom vind ik het nou zo lastig om iets op te schrijven? Schrijven is nog wel m’n werk, dus daar zit het hem niet in. Blijkbaar vind ik het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Ik wil haar met de kaart bemoedigen, maar weet niet goed hoe. Alles wat ik schrijven wil, lijkt zo leeg.

Mijn oog valt op een tijdschrift met daarin een verhaal van een vrouw. Haar man is onlangs overleden. Ze zoekt manieren om het leven weer op pakken. Gewoon naar de winkel gaan is al een hele stap. Wat ze vooral fijn vindt, is dat mensen haar niet negeren. Dat ze naar haar toe komen en haar sterkte toewensen. Of een kaartje sturen, zodat ze weet dat er aan haar wordt gedacht.

Die opmerking had ik even nodig. Want ineens is daar de tekst. Kort. Maar wel uit m’n hart. Ik schrijf dat ik de woorden niet kon vinden, dat ik aan haar denk en voor haar bid. Soms is dat misschien gewoon genoeg.