Oh ja, schiet het door m’n hoofd. Afgelopen zondag stopten we de laatste bonnen in de collectezak. Ik had dus nieuwe moeten bestellen. Of contant geld moeten meenemen.

Ik graai in m’n tas om te kijken of er toch niet nog iets van waarde in zit. Ik voel nog een Bijbel, een paar pennen, een vol aantekenboekje en een paar rollen snoep. Zal ik die dan maar in de collectezak stoppen?

Die gedachte komt niet voor niets bij me boven. Ooit zat ik in een kerkdienst waar etenswaren doneren heel gebruikelijk was. Iedereen die het kon missen kieperde voor in de kerk een mandje meegenomen rijst leeg in een grote bak. Erboven hing een bordje met ”offergave”. Tenminste, ik ga ervan uit dat die tekst erop stond, want van de Indiase tekens begreep ik eerlijk gezegd niet veel.

Van de meegebrachte korrels werd na de dienst een maaltijd gekookt. Een bijeenkomst waarvoor de hele buurt was uitgenodigd. De mensen stonden er uren voor in de rij; een teken dat ze het voedsel echt nodig hadden.

Dat beeld komt altijd bij me boven als bij ons de collecte wordt aangekondigd. Het laat iets zien van wat we in Nederland misschien wel een beetje zijn kwijtgeraakt: iets geven van jezelf om de nood van anderen te lenigen.

Soms wordt de collecte ook wel ”dienst der offerande” genoemd. Die uitdrukking typeert de collecte meer als een offer, iets wat je geeft uit dankbaarheid. En eigenlijk is dat wat de bedoeling ervan ook meer laat zien.

Natuurlijk, die collectebonnen zijn erg handig. Zeker met een gezin, want sprokkel elke week maar weer een stapel muntjes bij elkaar. Maar dat mandje rijst zegt natuurlijk veel meer.

Ik zie het zakje dichterbij komen. En voel de spanning toenemen. Er niks in stoppen voelt verkeerd. Zeker op dankdag. Terwijl de zakken ons gezin passeren, ben ik blij dat er sinds de coronatijd de mogelijkheid is om ook digitaal te doneren. En die rollen snoep? Die geven we door aan onze buren in de bank.