Klaarstaan voor de ander. Dat zit Harm-Jan in het bloed. De Terneuzenaar zat als puber al bij de jeugdbrandweer en is daar inmiddels jeugdleider van. Daarnaast is hij burgerhulpverlener en bhv’er op zijn werk en in de kerk.

En dat doet de docent in opleiding allemaal vrijwillig. „Ik werkte eerst in de gehandicaptenzorg en moest daar verplicht een bhv-cursus volgen. Het leek me mooi om daar meer mee te doen dan alleen de behandeling van wat kleine ongelukjes. Toen heb ik me aangemeld als burgerhulpverlener.”

Als er zich een noodgeval voordoet binnen een straal van 2 kilometer vanaf de locatie waar Harm-Jan zich bevindt, krijgt hij een melding op zijn telefoon. Een aantal keer was hij eerder ter plaatse dan de hulpdiensten en moest hij een reanimatie uitvoeren. „In zo’n situatie telt elke seconde. Het kan het verschil zijn tussen leven en dood. Ik vind het mooi om op die manier ondersteunend te zijn.”

Zes keer kwam de reanimatie te laat en hoorde hij achteraf dat het slachtoffer was overleden. Zulke situaties maken impact op de Terneuzenaar, hoewel hij er nuchter onder blijft. „Op zo’n moment is het chaos, mensen gillen en er lopen allerlei hulpverleners rond. Ik blijf gefocust, doe wat ik kan en raak niet snel in paniek.”

Ook bij de brandweer staat Harm-Jan in de vuurlinie. Zijn pieper heeft hij altijd bij zich. Dit jaar rukte hij al zo’n 55 keer met loeiende sirenes uit.

Eén spoedgeval maakte diepe indruk op de twintiger. „Het was een dodelijk auto-ongeluk. Het slachtoffer bleek een jongen van mijn leeftijd te zijn. Zoiets moet je niet elke week meemaken.”

Harm-Jan ziet het als zijn plicht om anderen te helpen. „Ik heb de papieren en ben er mentaal toe in staat. Als ik niets met die kwaliteiten zou doen, zou ik mezelf niet recht aan kunnen kijken.”

Dit is deel 1 in een serie interviews naar aanleiding van de Dag van de BHV’er op 7 november